رباعیات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 ای زاتش سودای تو داغم بر داغ در شام غم از سپهر افزون تر داغ

2 بگذشته درون هم از برونم هر داغ آیا به کجا نهی کنون دیگر داغ؟

1 ای قتل مرا کشیده مژگانت صف هر تیری ازان جان مرا کرده هدف

2 جز آنکه دران ورطه شود عمر تلف زان صف نتوان رفت برون هیچ طرف

1 یاران چو کشند در بهاران می صاف من گر چه ز زهد و توبه پیش آرم لاف

2 دارندم اگر ز می بدان هرزه معاف در عالم یاری نبود از انصاف

1 مهلک بود ای رفیق ایام فراق آمیخته ز هر هجر در جام فراق

2 گر صبح وصالم دمد از شام فراق نامم مبر ار دگر برم نام فراق

1 تا ماند قضا بر سر من افسر عشق در دهر دلم ساخت نهان گوهر عشق

2 زان افسرم افتاد بکف کشور عشق زان گوهرم افروخت به دل اخگر عشق

1 در دیر مغان مغبچگان چالاک کردند مرا به باده مست و بی باک

2 مخموریم افکند چو بر خاک هلاک وانگه نگرفتند به می خرقه چاک

1 ای ساقی شنگ ده می آتش رنگ کو آب کند اگر چکانیش بسنگ

2 افتاده گران سنگ غمم در دل تنگ شاید سبکش کنم بدین حیله و رنگ

1 در آتش عشق جسم و جانم مه و سال آن نوع رساند ورزش خود بکمال

2 کندر دوزخ اگر فتم باشد حال کز دوزخ هجر سوی فردوس وصال

1 سر رشته اهل زهد بگسل ای دل در دیر فنا بساز منزل ای دل

2 جز مطرب و می مجوی حاصل ای دل یک یک گفتم گوش کن ای دل ای دل

1 تا اندر دل تاب و توانی بودم تا در بدن از روح نشانی بودم

2 دل مایل حسن دلستانی بودم جان واله آشوب جهانی بودم