رباعیات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 چشمت که طریق سحر ازو یافت رواج از بابل و کشمیر همی گیرد باج

2 عیار صفت ربوده گاه تاراج از تن ها سر چنانک از سرها تاج

1 ساقی نه ز آب تلخ کز آتش تیز یکرطل گران سوی من آور برخیز

2 گر زانکه ز توبه ات شوم عذرانگیز انداز به آستین و در حلقم ریز

1 آنروی که اوج حسن شد جلوه گهش نظاره نموده ام ز زلف سیهش

2 نسبت نتوان کرد بخورشید و مهش زانرو که نظر فکنده ام ته بتهش

1 از گوشه بام عارضت ماه سما خورشید گرت ندید باشد ز عما

2 شد عکس دو ابروت بچشمم صنما آن نوع که در شیشه بود قبله نما

1 در جام بلورین می همچون یاقوت گر یابم و سازم شب و روز آنرا قوت

2 تا در فلک پیر و سپهر فرتوت چون هر دو شود حواس و عقلم مبهوت

1 در فصل خزان برگ رزان ای ساقی شد کارگه رنگرزان ای ساقی

2 زان می که خوری دهم ازان ای ساقی تا نوشم از آن مزان مزان ای ساقی

1 تا شد به هوای عشق آن ماه لقا اشکم دریا از جگر خون پالا

2 گریند به حال من درین رنج و عنا مرغان هوا و ماهیان دریا

1 شب تا به سحر همی‌کنم زاری‌ها در شدت تنهایی و بیماری‌ها

2 از هجر فکندیم به دشواری‌ها ای یار کجا شد آن همه یاری‌ها

1 یارم نشد آن بت پریوش هرگز زو شاد نگشت این دل غمکش هرگز

2 بی او ز دمم کم آمد آتش هرگز یعنی نزدم باو دم خوش هرگز

1 آئین طلب ز خود پسندان مطلب وین شیوه جز از نیازمندان مطلب

2 بی نقشی ز اهل زهد چندان مطلب وین نقش ز غیر نقش بندان مطلب