رباعیات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 در دیر مغان مغبچگان چالاک کردند مرا به باده مست و بی باک

2 مخموریم افکند چو بر خاک هلاک وانگه نگرفتند به می خرقه چاک

1 تا کی ستم و محنت هجران کشمت باشد که شبی به بیت الاحزان کشمت

2 از چاک درون دل ویران کشمت وانگاه ز دل به خلوت جان کشمت

1 در غربتم افتاده ز هجران حبیب از شدت ضعف گشته با مرگ قریب

2 یاری نه که آرد بسر خسته طبیب زاری نه که جوید کفن از بهر غریب

1 هر چیز رسد ز اهل دوران مخروش وز قسم ازل زیاده را بیش مکوش

2 بر بند ز ناشنیدنی پرده گوش وز هر چه نه گفتنی زبان دار خموش

1 سر رشته اهل زهد بگسل ای دل در دیر فنا بساز منزل ای دل

2 جز مطرب و می مجوی حاصل ای دل یک یک گفتم گوش کن ای دل ای دل

1 دیدند یکی قلندر فقراندیش از منزل و خانمانش دوری شده کیش

2 گفتند که پیوسته کجایی درویش گفتا که درون خرقه کهنه خویش

1 در دیر گرت هواست نوشیدن می با مغبچگان بلحن چنگ و دف و نی

2 ممکن نبود اگر چه باشم جم و کی بی همت پیر دیر و بی رخصت وی

1 آمد به من خسته ز دلبر کاغذ از مسأله وفا محرر کاغذ

2 گریان ماندم چو دیده را بر کاغذ چون اشک روان فرو شدم در کاغذ

1 خواهی که ترا رسد ز درویشان فیض تو نیز رسان ز جود با ایشان فیض

2 اینگونه گرت رسد به دل ریشان فیض شاید که ترا در رسد از پیشان فیض

1 ای ساقی شنگ ده می آتش رنگ کو آب کند اگر چکانیش بسنگ

2 افتاده گران سنگ غمم در دل تنگ شاید سبکش کنم بدین حیله و رنگ