رباعیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 در لوح عدم نهان بود نقش وجود چینی، حبشی هر آنچه در امکان بود

2 خورشید قدم برآمد از اوج شهود ماهیت هر یکی جدا باز نمود

1 روزیکه فلک بکشت ما داس نهد نامرد چو مرده تن بکرباس نهد

2 کو شیر دلی که زیر شمشیر فنا دندان بجگر جگر بالماس نهد

1 گاهی ز هوای روز وصلیم نژند گاهی ز شب فراق داریم گزند

2 تا چند عذاب شب که کی روز شود مردیم ز غصه ایفلک تا کی و چند

1 ای دل بهوس روزی ننهاده مخواه با قسمت خود بساز و از غصه مکاه

2 صد سال نگردد بهزار آب سفید رویی که بسیلی طمع گشت سیاه

1 در میکده ها حکم جنونم کردند در صومعه رفتم و برونم کردند

2 هم گوشه ی میخانه که توبه شکنان مژگان سیه سرخ بخونم کردند

1 تا خار کند نزاع همسنگی گل زایل نشود ز غنچه دلتنگی گل

2 مادام که در حجاب نشوست و نما ظاهر نشود کمال یکرنگی گل

1 وقتست که رنگریزی تاک کنند خوبان چمن جلوه بر افلاک کنند

2 چون خیل ملک یکایک اوراق درخت آیند فرود و سجده بر خاک کنند

1 آن قوم که اسرار ازل بنهفتند در پرده ی دل گوهر وحدت سفتند

2 گر غیرت آن نبودی و ترک ادب آن نکته که بود گفتنی می گفتند

1 از گلشن جان غرض گل روی تو بود زین باغ مراد سرود دلجوی تو بود

2 مقصود از آفرینش لوح و قلم نقش خط سبز و طاق ابروی تو بود

1 تا هستی ما فنای مطلق نشود جان را صفت بقا محقق نشود

2 تا بر سر دار سر نبازد منصور بیخود متکلم انا الحق نشود