رباعیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 ساقی قدحی که از میان خواهم رفت آشفته و مست از جهان خواهم رفت

2 در آمدنم نبود از هیچ خبر آن دم که روم نیز چنان خواهم رفت

1 یا رب بفقیری و جگر سوزی ما وز شعله ی شوق تو دل افروزی ما

2 کان لقمه که در پیش بود منت خلق از خوان لئیمان نکنی روزی ما

1 جام می و بزم عشرت از میخواران فردوس جزای عمل هشیاران

2 نظاره ی سرو و ارغوان از یاران عشاق و خیال آتشین رخساران

1 یا رب سببی که آب حسرت نخورم وز جام هوس شراب غفلت نخورم

2 از نعمت معرفت غنی ساز مرا تا نان خسان بزهر منت نخورم

1 تا چند بنفس خویش بیداد کنیم خود را بزوال عقل دلشاد کنیم

2 نخلی که بدان بهشت سر سبز شود از پا فگنیم و دوزخ آباد کنیم

1 آنم که نه آب در دلم جسته نه تاب وز باده فتاده مست بر خاک خراب

2 گر لطف تو دستگیر گردد گذرم چون شعله از آتش و چو ماهی از آب

1 چون مرغ سحر جناح گلفام گشود از بیضه ی صبح زرده ی مهر نمود

2 هر دانه که طاووس شب از دیده فشاند از دامن صبح طایر روز ربود

1 ایزد همه خلق و لطف بخشید ترا وز خلق جهان بلطف بگزید ترا

2 یکذره ات از نور خدا خالی نیست بالله که می توان پرستید ترا

1 افسوس که آتشم ببیهوده فسرد وین جام لبالبم رسیدست بدرد

2 کوشم که کنم دگر چراغی روشن ترسم که چو برفروزمش باید مرد

1 ای با همه در میان وادی با همه یار وی چون گل و می مدام در دست و کنار

2 جز تو ز تو نیست جلوه گه در همه حال موسی ز درخت دید و منصور ز دار