غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 ای چشم ترا جانب هر ذره نگاهی وی در دل هر ذره ز مژگان تو راهی

2 هر چند که گریان ترم از ابر بهاری در کشت امیدم نشود سبز گیاهی

3 کی جان بسلامت برم از معرض خوبان من یکتن و این قوم جفا پیشه سپاهی

4 ای رشحه ی فیض قلمت آیت رحمت درکش قلمی بر گنه نامه سیاهی

1 بر صید زخم خورده دویدن چه فایده بسمل شدیم تیغ کشیدن چه فایده

2 ما را اگر چه می کشی و زنده می کنی لب از دریغ و درد گزیدن چه فایده

3 دوری مکن اگر شرفی داری ای هما از خلق چون فرشته رمیده چه فایده

4 برخیز مویه گر که نداری دم مسیح این صوت جانگداز شنیدن چه فایده

1 ایدل متاع جان بخرابات برده به نقد خرد بساقی باقی سپرده به

2 چون حاصل حیات جهان نامرادی است صد خرمن مراد بیکجو شمرده به

3 جایی که صد خزانه ی طاعت بجرعه ییست از دل نشان توبه و تقوی سترده به

4 زان پیشتر که مات شوی در بساط عمر دستی ازین سپهر دغا باز برده به

1 گاهی عتاب و گاه ترحم نموده‌‌ای گه زهر چشم و گاه تبسم نموده‌ای

2 با اهل درد جور و جفا کرده‌ای به ناز مهر و وفا به اهل تنعم نموده‌ای

3 شب چون عرق نشسته به رویت ز تاب می صد بار خوش‌تر از مه و انجم نموده‌ای

4 جان داده‌ام ز غیرت و از رشک مرده‌ام خندان چو با رقیب تکلم نموده‌ای

1 بنشین و از میان کمر فتنه را گشای تا جان تشنه را دهم آبی قبا گشای

2 در انتظار یک نگهم جان بلب رسید چشمی بروزگار من مبتلا گشای

3 از حد گذشت روشنی مجلس رقیب یک ره در خرابه این بینوا گشای

4 داری هوای صحبت بیگانه همچنان چون گویمت که در برخ آشنا گشای

1 چو در فسانه لبت شهد بر شکر بسته هزار نکته ی شیرین بیکدگر بسته

2 فغان که هندوی خالت بجلوه ی موزون بخون مردمک دیده ام کمر بسته

3 بدور خط مگس خال زان لب شیرین نخاست زانکه دل از مهر بر شکر بسته

4 بخار هر مژه ام غنچه هاست بسته گره که قطره قطره ز خونابه ی جگر بسته

1 عمریست کز سر ما میل مراد رفته شادی و کامرانی ما را زیاد رفته

2 از برق نا امیدی آتش بجان فتاده وز آه نا مرادی هستی بباد رفته

3 در غنچه ی دل ما رنگ بهی نمانده وز کار بسته ی ما بوی گشاد رفته

4 عشقست و صد ملامت گفتن چه سود ما را کاین بر صلاح مانده وان بر فساد رفته

1 خال بنفشه گون برخ آتشین منه بر برگ لاله نافه ی تر اینچنین منه

2 مرغ خرد مقید دام بلا مساز بر پای عقل سلسله ی عنبرین منه

3 بر سر چو بهر کشتن ما کج نهی کلاه آن کاکل خمیده بطرف جبین منه

4 دمن کشان بگشت چمن چون کنی خرام پای برهنه بر گل و بر یاسمین منه

1 از او قاصد بخشم آمد به من یارست پنداری ز مرگم می دهد پیغام غمخوارست پنداری

2 نگاهی می کنم از دور و خرسندم بجان دادن مراد از عاشقی این مردن زارست پنداری

3 کشم از دوستان جوری که داغ دشمنم سهلست بلای من همین بیداد اغیارست پنداری

4 چه باک از سوختن آنجا که باشد آتشین رویی هلاک خویش بر پروانه دشوارست پنداری

1 منمای سوار گردی به عنان تو روانه نروم ز پیش راهت به جفای تازیانه

2 در خرگهت ندانم ز چه گشته ارغوانی مگر آنکه دادخواهی زده سر بر آستانه

3 شب هجر بی‌تو وحشت بودم ز سایهٔ خود سزد ار چراغ روشن نکنم به کنج خانه

4 منم آنکه نخل عیشم ز بتان نبست صورت نه به آه پر شراره نه به اشک دانه‌دانه