غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 می خواه اضطراب برای چه می کنی جامی بکش حجاب برای چه می کنی

2 اکنون که من خرابتر از دیگران شدم پرهیز از شراب برای چه می کنی

3 دانسته ام که شب همه شب چیست در سرت وان گشت ماهتاب برای چه می کنی

4 جایی دگر نماند که سوزد ز دیدنت رخساره در نقاب برای چه می کنی

1 جان شهید عشق بجانان سپرده به هر زنده یی که کشته او نیست مرده به

2 بی داغ آرزوی تو اصحاب درد را نام و نشان ز صفحه ی هستی سترده به

3 از سبحه گر مراد نه تکبیر ذکر اوست گر عقد گوهرست یقین ناشمرده به

4 هر کس که جان بدوستی گلرخی نداد نامش میان اهل محبت نبرده به

1 مرا در دیده جان آن پری رخسار بایستی خرام او دمی در چشم من صد بار بایستی

2 خلد بی روی او از هر گلی در دیده ام خاری اگر خاریست باری زان گل رخسار بایستی

3 بسرو و سوسن خود باغبان بسیار می نازد ترا گاهی گذاری جانب گلزار بایستی

4 دریغست آتش عشق تو در دلهای آسوده تمام این شعله در جان من افگار بایستی

1 گر آن بودی که بختم نیکخواه خویشتن بودی سرم در پای ترک کج‌کلاه خویشتن بودی

2 نگشتی هرزه بر گرد چراغ دیگران هرگز صفای خاطرم از برق آه خویشتن بودی

3 کجا بر طاق ابرویش توانستی نظر کردن اگر خونخواه چون چشم سیاه خویشتن بودی

4 ز خوی بد دل دیوانه در دام بلا افتاد وگرنه تا قیامت در پناه خویشتن بودی

1 نه خیال غنچه بندم نه به گل کنم نظاره که مرا دلی فگار و جگریست پاره پاره

2 من و آفتاب رویت که به خلوت سعادت شرفیست عالمی را ز طلوع آن ستاره

3 بخدا که در دل من رقم دویی نگنجد تو بیا که من ز غیرت کنم از میان کناره

4 بجراحت دل من که نمک زدی حذر کن که مباد ز آتش آن بگلت رسد شراره

1 چه شد کز صحبت یاران چنین رنجیده می‌آیی ز گلزاری که می‌رفتی گلی ناچیده می‌آیی

2 گلت از غیرت آه کدامین تشنه می‌جوشد که در آب و عرق زین گونه تر گردیده می‌آیی

3 کسی باید که بیند یک نظر شکل پر آشوبت چنان شاهانه چون تاج و کمر بخشیده می‌آیی

4 نمی‌گویم که رحمی بر فغان و گریهٔ من کن تو کز ناز و جفا بر دیگران خندیده می‌آیی

1 من کیستم شکسته‌دل هیچکاره‌ای سرگرم جلوه‌ای و خراب نظاره‌ای

2 زین آتشی که عشق تو افروخت در دلم فریاد اگر به خرمنت افتد شراره‌ای

3 در چنگ آفتم چو دهد شوق مو کشان بر من هزار رشتهٔ تدبیر تاره‌ای

4 هر پاره‌ای ز دل به جگر گوشه‌ای دهم فارغ مگر شوم ز غم خویش پاره‌ای

1 گر بگویم به تو ای مه که چه زیبندهٔ نازی رخ بر افروزی و از عشوه و نازم بگدازی

2 گر بدانی که چه خوبست خطت بر ورق گل یکنفس آینه از پیش نظر دور نسازی

3 کشته و مرده ی آنم که برعنایی و شوخی نرگس از سرمه سیه سازی و سنبل بطرازی

4 آفتابی و منت ذره ی خورشید پرستم آه اگر بر سرم آیی ز پی بنده نوازی

1 تا کی ای غنچه دهن گوش بهر پند کنی سخنی گو که زبان همه را بند کنی

2 وقت آن شد که در آیی ز ره مهر و وفا تا بکی جور نمایی و جفا چند کنی

3 چشم دارم که کشی جام و مرا جرعه دهی ساغر عیش مرا پر شکر و قند کنی

4 هوس کشتن من کن که بود غایت لطف که بدین شیوه مرا خرم و خرسند کنی

1 گل شکفت و هر کسی دارد هوای گلشنی ما و داغ آتشین رویی و کنج گلخنی

2 گشت بستان کن که بهر دیدن روی تو شد هر گلی چشمی و هر چشمی چراغ روشنی

3 مست می آیی و در دلها تصرف می کنی زان رخ گلرنگ همچون آتشی در خرمنی

4 فتنه یی از نرگس مست تو در هر کشوری آتشی از شمع رخسار تو در هر مسکنی