غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 جمال و جاه داری هرچه خواهی می‌توان کردن به این حسن و جوانی پادشاهی می‌توان کردن

2 ز ماهی تا به مه دارد صفا آیینهٔ رویت بدین رو جلوه از مه تا به ماهی می‌توان کردن

3 چراغ حسنت از نور الهی شد چنان روشن کز آن نظارهٔ حسن الهی می‌توان کردن

4 بدین خط کز بیاض آفتاب آورده‌ای برون کرشمه بر سفیدی و سیاهی می‌توان کردن

1 ایدل بتلخی شب هجران صبور باش این هم نواله ییست بنوش و شکور باش

2 از دیده چون جدا شدی از دل جدا مشو خواهی که خاص شاه شوی در حضور باش

3 شاید کزین کریوه سبکبار بگذری از هر چه خار راه تو گردیده دور باش

4 تا کی زهر چراغ توان کرد کسب نور خود را بسوز در نظر شمع و نور باش

1 ساقی در آتشم، نظری در ایاغ کن یعنی بیار مرهم و درمان داغ کن

2 کشتی روانه ساز که باد مراد خاست اختر دلیل شد طلب شبچراغ کن

3 آن گوهر مراد که از دیده غایبست شاید که در کنار تو باشد سراغ کن

4 ای آنکه سنگ می فگنی بر سبوی ما بستان پیاله یی و علاج دماغ کن

1 هرگز نیافت برگ گلی عندلیب تو ای غنچه ی شکفته فغان از رقیب تو

2 تو شادمان بحسن و من از عشق داغ داغ آتش قرین من شد و گلشد نصیب تو

3 محبوب عالمی شده یی داغ بهر چیست خود کیست ای چراغ محبان جبیب تو

4 شوقم یکی هزار شد از بوی دلکشت بس داغ آرزو که کند تازه طیب تو

1 شکفت لاله، توهم عطر در شراب افشان بجام ریز می لعل و گل دراب افشان

2 نسیم گو ورق گل بر اهل مجلس ریز تو گرد دامن خود بر من خراب افشان

3 ببزم وصل چو روشن کنی چراغ صبوح بخند چون گل و دامن بر آفتاب افشان

4 ترا که دولت بیدار داد جام مراد بنوش و جرعه بر آلودگان خواب افشان

1 ای چراغ دل مرو در بزم مردم جامکن گر همه چشم منست آنجا دمی مأوا مکن

2 مردم چشمی، مشو از دیده ی غائب چون پری از خیال خود مرا دیوانه و شیدا مکن

3 روی خود بر دامنت سودم خطای من بپوش گر بدی کردم بروی زرد من پیدا مکن

4 دامن از دستم مکش امروز از فردا بترس داد مظلومان بده، امروز را فردا مکن

1 شبی ای شمع مهرویان گذر در منزل من کن بچشم مرحمت یکره نگاهی بر دل من کن

2 شدم بسمل ز شوق لعل جانبخش تو بسم الله مسیح من، دمی در کار جان بسمل من کن

3 بمحراب دو ابرویت دعای من همین باشد که یا رب آن جوان یکشب چراغ محفل من کن

4 بکار مشکل عشق از جهان بار سفر بستم خدا را چاره یی در کار و بار مشکل من کن

1 چنین که پیش نظر صورت نکوی تو دارم بهر طرف که کنم سجده روبروی تو دارم

2 ز دیدن دگرانم چه سود چون من حیران نظر بصورت ایشان و دل بسوی تو دارم

3 صبا ز دست تو برگ گلی که سوی من آرد درون پیرهنش مدتی ببوی تو دارم

4 نشسته اند حریفان ببزم عشق و من از غم گرفته ساغر و با خویش گفتگوی تو دارم

1 مبین، که تاب نگاه تو آفتاب ندارم بناز خنده ی پنهان مزن که تاب ندارم

2 هنوز در خفقانم ز گریه های شبانه زبان بگز که وجود چنین شراب ندارم

3 بماند دانش من در جواب یک سخن تو دگر زهر چه سخن می کنی جواب ندارم

4 قلم بحرف ملامت کشیده ام من مجنون چنانکه گر بزنند آتشم عذاب ندارم

1 مجو ای دل بخور از بهر ترتیب دماغ من مگر آگه نیی شبهای هجر از درد و داغ من

2 دلم کز داغ هجران شد سیه منما ره وصلش که هرگز سوی بستان ره نخواهد بر در زاغ من

3 به داغ بی کسی ز انسان گرفتارم که گر سوزم نگردد هیچگه پروانه هم گرد چراغ من

4 که جوید از من سرگشته، پی در وادی هجران مگر زاغ از هوای استخوان گیرد سراغ من