کوه الوند که شهر همدان دامنش است از میرزاده عشقی قصیده 1
1. کوه الوند که شهر همدان دامنش است
جامه سبز به بر دارد و طوطی منش است
چو این منظومه آفاق، سرتاسر منظم شد از میرزاده عشقی قصیده 2
1. چو این منظومه آفاق، سرتاسر منظم شد
همانا فارغ آفاق آفرین، از نظم عالم شد
نام دژخیم وطن، دل بشنود خون می‌کند از میرزاده عشقی قصیده 3
1. نام دژخیم وطن، دل بشنود خون می‌کند
پس بدین خونخوار، اگر شد روبه‌رو چون می‌کند؟
خلقت من در جهان یک وصله ناجور بود از میرزاده عشقی قصیده 4
1. خلقت من در جهان یک وصله ناجور بود
من که خود راضی به این خلقت نبودم زور بود؟
ز اظهار درد، درد مداوا نمی‌شود از میرزاده عشقی قصیده 5
1. ز اظهار درد، درد مداوا نمی‌شود
شیرین دهان به گفتن حلوا نمی‌شود
ای بلهوس، تراست به سر، گر هوای لر از میرزاده عشقی قصیده 6
1. ای بلهوس، تراست به سر، گر هوای لر
یا آن که گشته تنگ، دلت از برای لر
گرسنه چون شیرم و برهنه چو شمشیر از میرزاده عشقی قصیده 7
1. گرسنه چون شیرم و برهنه چو شمشیر
برهنه‌ای شیر گیر و گرسنه‌ای شیر
در سر پیری برهنه پا بد «مولییر» از میرزاده عشقی قصیده 8
1. در سر پیری برهنه پا بد «مولییر»
گاو بدزدید در شباب «شکسپیر»
باری ازین عمر سفله سیر شدم سیر از میرزاده عشقی قصیده 9
1. باری ازین عمر سفله سیر شدم سیر
تازه جوانم ز غصه پیر شدم پیر
خوشا اطراف تهران و خوشا باغات شمرانش از میرزاده عشقی قصیده 10
1. خوشا اطراف تهران و خوشا باغات شمرانش
خوشا شب های شمرانش و خوشا بزم مقیمانش
سزد ای شام چرخ تیره وش! وقتی سحر گردی از میرزاده عشقی قصیده 11
1. سزد ای شام چرخ تیره وش! وقتی سحر گردی
نه هر شام و سحر، ای تیره گردون تیره تر گردی
نوع بشر سلاله قابیل جابری: از میرزاده عشقی قصیده 12
1. نوع بشر سلاله قابیل جابری:
آموخت از نیاش، به جای برادری