مگو که غنچه چرا چاکچاک از میرزاده عشقی قصیده 25
1. مگو که غنچه چرا چاکچاک و دل خون است؟
که این نمایشی از زخم قلب مجنون است!
دلبرا! ای که ترا طبع از میرزاده عشقی قصیده 26
1. دلبرا! ای که ترا طبع سخن پرور من!
مهربان کرد که دستی بکشی بر سر من
من که خندم، نه بر اوضاع از میرزاده عشقی قصیده 27
1. من که خندم، نه بر اوضاع کنون می‌خندم
من بدین گنبد بی‌سقف و ستون می‌خندم
خاکم به سر، ز غصه به سر، از میرزاده عشقی قصیده 28
1. خاکم به سر، ز غصه به سر، خاک اگر کنم
خاک وطن که رفت، چه خاکی به سر کنم؟
یاران عبث نصیحت بی حاصلم از میرزاده عشقی قصیده 29
1. یاران عبث نصیحت بی حاصلم کنید
دیوانه ام من عقل ندارم ولم کنید
ای که هر خواسته دل، ز از میرزاده عشقی قصیده 30
1. ای که هر خواسته دل، ز فلک می‌خواهی
آنقدر راضی‌ای از خود که کتک می‌خواهی
هر مراد و آرزویی، کاندرون از میرزاده عشقی قصیده 31
1. هر مراد و آرزویی، کاندرون قلب ماست
دارویش اندر دهان آن مه دندان‌طلاست
بدان سرم که شکایت ز روزگار از میرزاده عشقی قصیده 32
1. بدان سرم که شکایت ز روزگار کنم
گرفته اشک ره دیده‌ام، چه کار کنم؟
با هر محیط، خویش، نه از میرزاده عشقی قصیده 33
1. با هر محیط، خویش، نه هم‌رنگ می‌کنم
نی لحن خود، رهین هر آهنگ می‌کنم
دیده معطوف دهان غنچه از میرزاده عشقی قصیده 34
1. دیده معطوف دهان غنچه دلدار کردم
روزه‌دار عشق بودم، من به هیچ افطار کردم