رباعیات در دیوان اشعار عراقی

1 گل صبح دم از باد برآشفت و بریخت با باد صبا حکایتی گفت و بریخت

2 بد عهدی عمر بین، که گل ده روزه سر بر زد و غنچه گشت و بشکفت و بریخت

1 عشق تو ز دست ساقیان باده بریخت وز دیده بسی خون دل ساده بریخت

2 بس زاهد خرقه پوش سجاده نشین کز عشق تو می بر سر سجاده بریخت

1 ای جملهٔ خلق را ز بالا و ز پست آورده ز لطف خویش از نیست به هست

2 بر درگه عدل تو چه درویش و چه شاه؟ در سایهٔ عفو تو چه هشیار و چه مست؟

1 پیری ز خرابات برون آمد مست دل رفته ز دست و جام می بر کف دست

2 گفتا: می نوش، کاندرین عالم پست جز مست کسی ز خویشتن باز نرست

1 گفتم: دل من، گفت که: خون کردهٔ ماست گفتم: جگرم، گفت که: آزردهٔ ماست

2 گفتم که: بریز خون من، گفت برو کازاد کسی بود که پروردهٔ ماست

1 ماییم که بی‌مایی ما مایهٔ ماست خود طفل خودیم و عشق ما دایهٔ ماست

2 فی‌الجمله عروس غیب همسایهٔ ماست وین طرفه که همسایهٔ ما سایهٔ ماست

1 آن دوستی قدیم ما چون گشته است؟ مانده است به جای؟ یا دگرگون گشته است؟

2 از تو خبرم نیست که با ما چونی باری، دل من ز عشق تو خون گشته است

1 در دام غمت دلم زبون افتاده است دریاب، که خسته بی‌سکون افتاده است

2 شاید که بپرسی و دلم شاد کنی چون می‌دانی که بی تو چون افتاده است؟

1 هرگز بت من روی به کس ننموده است این گفت و مگوی مردمان بیهوده است

2 آن کس که تو را به راستی بستوده است او نیز حکایت از کسی بشنوده است

1 معشوقه و عشق عاشقان یک نفس است رو هم نفسی جو، که جهان یک نفس است

2 با هم نفسی گر نفسی بنشینی مجموع حیات عمر آن یک نفس است