رباعیات در دیوان اشعار عراقی

1 با آنکه خوش آید از تو، ای یار، جفا لیکن هرگز جفا نباشد چو وفا

2 با این همه راضیم به دشنام از تو از دوست چه دشنام؟ چه نفرین؟ چه دعا؟

1 عیشی نبود چو عیش لولی و گدا افکنده کله از سر و نعلین ز پا

2 پا بر سر جان نهاده، دل کرده فدا بگذاشته از بهر یکی هر دو سرا

1 ای دوست، به دوستی قرینیم تو را هر جا که قدم نهی زمینیم تو را

2 در مذهب عاشقی روا نیست که ما: عالم به تو بینیم و نبینیم تو را

1 ای دوست، فتاد با تو حالی دل را مگذار ز لطف خویش خالی دل را

2 زیبد به جمال تو خود بیارایی دل زیرا که تو بس لایق حالی دل را

1 سودای تو کرد لاابالی دل را عشق تو فزود غصه حالی دل را

2 هر چند ز چشم زخم دوری، ای بینایی نزدیک منی چو در خیال دل را

1 تا با توام، از تو جان دهم آدم را وز نور تو روشنی دهم عالم را

2 چون بی‌تو بوم، قوت آنم نبود کز سینه به کام خود برآرم دم را

1 تا ظن نبری که مشکلی نیست مرا در هر نفسی درد دلی نیست مرا

2 مشکل‌تر ازین چیست؟ که ایام شباب ضایع شد و هیچ منزلی نیست مرا

1 دل بر تو نهم، زنم بداندیشان را وز تو نبرم ستیزهٔ ایشان را

2 گر عمر مرا در سر کار تو شود عهد تو به میراث دهم خویشان را

1 از بادهٔ عشق شد مگر گوهر ما؟ آمد به فغان ز دست ما ساغر ما

2 از بسکه همی خوریم می را بر می ما درسر می شدیم و می در سر ما

1 ای روی تو آرزوی دیرینهٔ ما جز مهر تو نیست در دل و سینهٔ ما

2 از صیقل آدمی زداییم درون تا عکس رخت فتد در آیینهٔ ما