رباعیات در دیوان اشعار امامی هروی

1 دلبر که به حسن او نبودست و نه هست آمد بر من دوش نه هشیار، نه مست

2 او مست زباده بود و من مست از حسن او آمده در عتاب و من رفته ز دست

1 در عالم عشق طور، طور غم تست در دور زمانه جور، جور غم تست

2 در ساغر دیده زان مدامست مرا خونابه ی دل که دور، دور غم تست

1 آن شب که ملازم فروغ روز است و آنروز که شب بروز مهرافروز است

2 عقد شکن زلف بت سیم تن است خورشید رخ خوش پسر زر دوز است

1 راهی ز زبان ما بدل پیوستست کاسرار جهان جان در آن ره بستست

2 تا هست زبان بسته، گشاده است آنرا چون گشت زبان گشاده آن ره بستست

1 تا حاصل دردم سبب درمان گشت پستیم بلندی شد و کفر ایمان گشت

2 جان و دل و تن حجاب ره بود و کنون تن دل شد دل جان شد و جان جانان گشت

1 کی فتنه ی نرگس تو در خواب شود چند از رخ تو زلف تو در تاب شود

2 لؤلؤ بنما، ز لعل، تا درّ خوشاب در کام صدف ز شرم او آب شود

1 شیرین دهنت چون صفت جان دارد خود را سزد ار، ز دیده پنهان دارد

2 آن چشمه که خضر یافت زو آب حیات لعل تو بهر لطیفه ی آن دارد

1 هرگه که دل خسته در آن می کوشد کز ساغر چشمم، می لعلت نوشد

2 عناب لبت، مردمک چشم مرا گوید: مگرت هنوز خون می جوشد؟

1 ز آن پیش مرا که روح در پرده شود نشگفت گر از روح تو پرورده شود

2 لطفی کند آزرده دلم را نفسی لعلت که ز لطف نفس آورده شود

1 نشناخته ای، ای دل بیدانش و درد خاک از زر و سنگ از گهر و خار از ورد

2 در سایه فسرده، لاف خورشید زنی ای سایه دیوار طبیعت پر ورد