خیابان سوم در شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس) الهامی کرمانشاهی

1 چو آسوده گشتند اهل حرم به ایوان اهریمن پرستم

2 نمودند خواهش از آن زشت نام که بر پا نمایند سوگ امام

3 بد اختر بدان کار گردن نهاد حرم را به ناچار دستور داد

4 عزا را یکی انجمن ساختند جهان را ز شادی بپرداختند

1 گشودند و آمد ملایک زاوج به سوی زمین با فغان فوج فوج

2 به پر خون سرسبط خیرالانام نمودند یک یک درود و سلام

3 وزان پس یکی ابرآمد پدید سوی خاک از اوج گردون چمید

4 پدید آمد از ابر پس چند مرد خروشان و جوشان و رخساره زرد

1 سیم آنکه گر خواهی ام بیگناه به شمشیر بیداد کردن تباه

2 سپار این زنان را به مردی امین کز اینجا رساند به یثرب زمین

3 بگفتش بد اختر کزین در گذر که بینی دگر باره روی پدر

4 مرا با سر باب تو کارهاست زکینش به دوش دلم بارهاست

1 زمخزن برون آمد آن پاک سر باستاد در پیش روی پسر

2 بفرمود با وی به بانگ بلند که ای پور فرخنده ی ارجمند

3 تو را باد از من سلام و درود که شاهی کنون برفراز و فرود

4 من از تو همی ای خلیفه ی خدای به هر جا که هستم نباشم جدای

1 کنون ازمن ایشاه پوزش پذیر کرم کن به کار گذشته مگیر

2 بدو گفت شاه جهان ای پلید چو تو بیحیا چشم گیتی ندید

3 همانا ندانی که را کشته ای به خون که تیغ خود آغشته ای

4 گمانت که کشتی تنی از عرب و یا، بنده ای پست نام و نسب

1 که بوسیم آن تربت پاک را گل آریم از اشک آن خاک را

2 بگویم به شه درد دیرینه را ز اندوه سازم تهی سینه را

3 به فرمان سلطان دین پیر راد سوی وادی کربلا رو نهاد

4 همی رفت با کاروان حرم سر و روی پرگرد زار و دژم

1 به نزدیک یثرب چو زان راه دور رسیدند و بنهفت رخساره هور

2 به زینب (س) چنین ام کلثوم گفت که ای با مهین مام در رتبه جفت

3 بسی رنج برد این کهن سال مرد ز ما اندرین راه سودی نخورد

4 به پاداش این خدمت بی شمار به نعمان مر انعام باشد به کار

1 رسیدیم نزدیک یثرب زمین بفرمود آن رهبر چارمین

2 سراپرده ی بی خداوند شاه به هامون درون برزنند آن سپاه

3 چو پرداخته گشت پرده سرای مرا گفت آن داور رهنمای

4 که باب تو را بخشش کردگار صلت باد ای مرد نیکو تبار

1 همه خلق را اوست پروردگار خطابخش و روزی ده مور و مار

2 خداوند و دارای روز جزاست همه هستی از هستی او به پاست

3 به دوری زنه آسمان است بر به نزدیکی از رازها با خبر

4 اگرشهد بارد به ما یا شرنگ ز حمدش نیاریم کردن درنگ

1 چه از دور شد باره ی آن دیار به چشم دل افسرده گان آشکار

2 چو دریای گردون به جوش آمدند بسی سخت تر در خروش آمدند

3 به رخ ام کلثوم خوناب راند به تازی زبان شعر چندی بخواند

4 که درخویش ای تختگاه رسول مده راه و منمای ما را قبول