اشعار عربی در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 حلال داشت عراقی نبید و شربش را ولیک کفت حرامست باده و مستی

2 خلاف کرد حجازی و گفت هر دو یکیست حلال دادن می ازین اختلاف تا هسی

1 شیئان یغجر ذوالرصاصه عنهما رأی النساء و امر الصبیان

2 و اما النساء فمیلهن الی الهوی و اخسؤا الصبی یجری بغیر عنان

1 اذا ظالم لیستحسن الظلم مذهبه و لج غلوا فی وخیم اکتسابه

2 فکله الی صروف اللیالی فانه سیأتی ما لم یکن فی حسابه

1 و ذی سفه یواجهنی بجهل فاکره أن أکون له مجیبا

2 یزید سفاهه و أزید حلما کعود زاده الأحراق طیبا

1 اذ سیلت السحب سجال المطر قد زینت الروض بدری الزهری

2 چون گل بشکفت ای بت گلروی بیا در ده می گلگون بچه اندیشه دری

1 می در میان سفره و گل بر کنار آب گویند بهر دیده و دل داروئی نکوست

2 باشد نکو ولی همه خوبی و خرمی جمعست اندرو که دلت دوستدار اوست

1 لا تصحبن لئام الناس ان لهم عدوی و ان کنت غرمنا حبیب

2 و اصحب اخا کرم تحظی بصحبته فالطبع مکتسب من کل مصحوب

3 فالریح آخذه مما تمر به نتنا من النتن و طیبا من الطیب

1 مردی که صلاح خود نداند در کار وانهم ننیوشد که بدو گوید یار

2 او را بگذار و خیر ازو چشم مدار کو سیلی روزگار یابد بسیار

1 اذا عانقت للتودیع سلمی غدات البین بین الاصدقاء

2 تولت کالا جانب ثم قالت چه بودی گر نبودی آشنائی

1 همچو صبح آمد رسولت پیش من پس باز شد ظلمت اندیشه ها، زینحال فالی ناطق است

2 پس بدانستم که بیشک نزد من آئی از آنک پیشرو خورشید را پیوسته صبح صادق است