اشعار عربی در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 أیها الناس أفشئو السلام و أطعموا الطعام و صلوا الأرحام

2 و صلوا باللیل و الناس ینام یدخل الجنه دار السلام

1 در بذل طعام کوش و افشای سلام شبها بنماز کوش و الناس ینام

2 با خویش گشاده کن ره وصلت خویش پس رو بسلامت بسوی دار سلام

1 و ذی سفه یواجهنی بجهل فاکره أن أکون له مجیبا

2 یزید سفاهه و أزید حلما کعود زاده الأحراق طیبا

1 با من سفیه کرد سفاهت ز جهل خویش مکروهم آمد آنکه مر او را شوم مجیب

2 او در سفه فزوده و من کرده حلم بیش چون عود کش فزون شود از سوز تاب و طیب

1 اذا هبت ریاحک فاغتنمها فان لکل عاصفه سکون

2 فلا تغفل عن الاحسان فیها فلا تدری السکون متی یکون

1 چون جست باد دولت تو مغتنم شمار زیرا که هست عاصفه را بیگمان سکون

2 غافل مباش نیز ز احسان در آنزمان زیرا که آنسکون نشناسد که کی و چون

1 اذا جادت الدنیا علیک فجد بها علی الناس طرا أنها ینقلب

2 و لا الجود یفنیها اذا هی اقبلت و لا البخل یبقیها اذا هی مذهب

1 چو دنیا کند با تو بخشش تو نیز ببخشش که گردان بود روزگار

2 نه از جود یابد چو آمد کمی نه بخلش بود چون رود کوشدار

1 ولم أدخل الحمام من أجل زینه فکیف و نار الشوق بین جوارحی

2 واکلنی لم یکفی فیض عبرتی دخلت لا بکی من جمیع جوارحی

1 مرا گریه چشم کافی چو نیست در اندوه لعل مرصع به یشم

2 بگرمابه از بهر آن میروم که تا گریدم جمله اعضا چو چشم