اشعار عربی در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 کالصبح أتانی رسولک فانجلی کالصبح أتانی رسولک فانجلی

2 فعلمت انک لا محاله زایری أبدء رسول الشمس صبح صادق

1 همچو صبح آمد رسولت پیش من پس باز شد ظلمت اندیشه ها، زینحال فالی ناطق است

2 پس بدانستم که بیشک نزد من آئی از آنک پیشرو خورشید را پیوسته صبح صادق است

1 ثلاث هن فی البطیخ فضل و فی الانسان منقصه و ذله

2 خشونه جلده و الثقل فیه و صفره لونه من غیر عله

1 سه وصف آن ستودست در خربزه که در آدمی باشد آن علتی

2 گرانی و دیگر درشتی پوست سیم زردی چهره بیعلتی

1 و ان امرء لاقی الهوان بارضه فاصبح عنها راحلا للبیب

2 و ان لم یکن فی الاغتراب فضیله لما قیل للشیء النفیس غریب

1 در شهر خویش هرکه مذلت همیکشد گر غربت اختیار کند خوانمش لبیب

2 اینست و بس فضیلت غربت که عاقلان گویند مر نفیس ترین چیز را غریب

1 یقولون فی البستان للعین لذه و فی الخمر و الماء الذی غیر آسن

2 اذا شئت أن تلقی المحاسن کلها ففی و جه من تهوی جمیع المحاسن

1 می در میان سفره و گل بر کنار آب گویند بهر دیده و دل داروئی نکوست

2 باشد نکو ولی همه خوبی و خرمی جمعست اندرو که دلت دوستدار اوست

1 لعمرک ما کل الرجاء لصادق و لا کل من یخشی الأمر لواقع

2 اذا کان بین المرء و الشر لیله فما علمه فی الصبح فالله صانع

1 بدوستی که نیاید امیدها همه راست نه هر چه نیز بترسند از آن شود واقع

2 چو در میانه مرد و بلا شبی باشد چه داند او که چه سازد بصبحدم صانع