اشعار عربی در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 عاجز شدست رای خردمند از دو چیز تدبیر کار کردن زن حکم کودکان

2 زن پای نگسلد زر کاب هوای نفس کودک همی رود شده از دست او عنان

1 اذا عدت نحو الآل و الکیس مترع فی الفضه البیضاء فالعود احمد

2 و ایاک ان تلقی الاحبه معسرا فداک بشمل العاشقین مبدد

3 فان کنت ذامال فقولک صادق و فعلک محمود و انت محمد

4 فان صرت محتاجا ففی کل حادث مقیم لک الهم المبرج معقد

1 اذا أمکنت فرصه فی العدو فلا تبدء شغلک الا بها

2 فان لم تلج بابها مسرعا أتاک عدوک من بابها

3 و ایاک من ندم بعدها أتأمل اخری و اتی بها

1 أخلائی أنبئکم جمیعا بان الله فعال لماشا

2 چو خواهد گشت واقع امر محتوم چه در غربت چه در مأی و منشا

3 مکن شادی گرت گیتی بکامست مخور غم گر بود کارت تراشا

4 چو گردانست گردون از میانه کناری گیر و خوش میکن تماشا

1 چون جست باد دولت تو مغتنم شمار زیرا که هست عاصفه را بیگمان سکون

2 غافل مباش نیز ز احسان در آنزمان زیرا که آنسکون نشناسد که کی و چون

1 آنکس بود عزیزتر اندر جهان که او نفس عزیز را ندهد خواری سؤال

2 قانع شود بوجه معاش و نباشدش باک ار کمی رسد بفزونی جاه و مال

3 ای بس که بنده میکند آزاده مرد را فضل معاش و میشکند گردن رجال

1 مرا چه گفت یکی گفت در زمانه توئی بدیهه گوی کلام از معانی و صورش

2 چرا مدیحه سرای رضا همی نشوی که در جهان نبود کس بپاکی گهرش

3 بگفتمش که نیارم ستود امامی را که جبرئیل امین بود خادم پدرش

1 قیل لی أنت أفضل الناس طرا فی المعانی و فی الکلام البدیه

2 فلما ترکت مدح ابن موسی و الخصال الذی تجمعن فیه

3 قلت لا استطیع مدح امام کان جبرئیل خادما لابیه

1 چو دنیا کند با تو بخشش تو نیز ببخشش که گردان بود روزگار

2 نه از جود یابد چو آمد کمی نه بخلش بود چون رود کوشدار

1 علم را دیدم و تواضع را کان بزرگی و این بلندی داد

2 وانکه بر بیخرد زبان بگشاد خصم را ساز جنگ پیش نهاد