رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ایدل ز جهان جان بسلامت بردی از لوح ضمیر اگر طمع بستردی

2 در دور فلک که کاسه صافی گردد هم ز اول خم همی دهندت دردی

1 ای دور شب فراق آخر بسر آی وی نوبت روز وصل یکبار در آی

2 گر عمر منی ایشب هجران بگذر ور جان منی ای نفس صبح بر آی

1 ای داده گلابرا خجالت خوی تو مستم ز هوای لب همچون می تو

2 حقا که گرم دست دهد پی کنمش جز سایه کسی را که بود در پی تو

1 ای جود ترا حاتم طی گشته رهی وی روی نموده از توام روز بهی

2 هر چند که نان یافتم از دولت تو اما نتوانم که خورم نان تهی

1 ای بر چمن باغ هنر سرو سهی افسوس که کرد از تو قضا جای تهی

2 پر قطره خونست مرا دل چو انار تا از تو بمن نمیرسد بوی بهی

1 فرزند حسن ایدل و جانم با تو گردون نگذاشت تا بمانم با تو

2 هر چند که غائبی دلم حاضر تست هر جا که همی روم روانم با تو

1 ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی در مردی ورادی نبود هیچ گوی

2 دارم خرکی و هر شب از کاه دریغ جو خواهد اگر چه می نیرزد بجوی

1 دلدار من آنحوروش امروز بگاه آورد بگرمابه در آنروی چو ماه

2 نازک تن خود را که حریریست سفید پوشید ز دیده ها بدانموی سیاه

1 هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه حیران و شد و میگفت که سبحان الله

2 جز عارض و روی دلفروز تو که دید خورشید بزیر سایه طرف کلاه

1 از مال تو سائلان نکاهند بده شکرانه آن که از تو خواهند بده

2 کردست دهد داد دل غمزدگان کز خلق جهان با تو پناهنده بده