رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ای مفتی شرع مکرمت خامه تو افلاک مطیع رای خود کامه تو

2 در شرع کرم رواست کاندر دو سه ماه یکبار ندید ابن یمین نامه تو

1 نائی که سخن بود روان از لب او در نی شکر آمد بفغان از لب او

2 لب بر لب نی نهاد و دم داد دمش تا گفت که آمدم بجان از لب او

1 ایدل تو مپندار بجانی زنده لطفیست الهی که بدانی زنده

2 گر با تو بود جان بکجا دارد جای ور بیتو بود پس بچه مانی زنده

1 در صورت ما جمال خود می‌بینی در دیده ما خیال خود می‌بینی

2 در سینه ما سرور خود می‌یابی در کسوت ما وصال خود می‌بینی

1 دانی صنما که بر چه سانم بیتو خونابه ز دیده می فشانم بیتو

2 گر با تو بگیرندم و بردار کنند به زان بودم که زنده مانم بیتو

1 هم کار دلم بجان رسید از غم تو هم آه بآسمان رسید از غم تو

2 زین بیش مکن بریدن از من صنما چون کارد باستخوان رسید از غم تو

1 از عمر ترا امید بر خور داری گر هست غم فقر بدل در ناری

2 روزیکه دهد دست بشادی گذران شاید که دگر عمر چنان نکذاری

1 ایخنده زنان بر مه انور رخ تو وی غیرت آفتاب خاور رخ تو

2 در حشر که مشغولی هرکس بخودست دزدیده مرا نظر بود بر رخ تو

1 تا رفت ببرج آتشی کوکب من از لرزه بهم نیاید لب من

2 خوشوقت تبم که درگه رنج مرا دلگرمی من نکرد الا تب من

1 شاهی که بود نرم دل و آهسته باشد همه کارهای ملکش بسته

2 گر خسرو سیاره جهانگیر شدست ز آنست که تیغ میزند پیوسته