ای کرمت نظم داده کار جهانرا از فریومدی قصیده 1
1. ای کرمت نظم داده کار جهانرا
والی اقلیم جسم ساخته جانرا
ایدل ار خواهی گذر برگلشن دارالبقا از فریومدی قصیده 1
1. ایدل ار خواهی گذر برگلشن دارالبقا
جهد کن کز پای خود بیرون کنی خار هوا
اگر تو جلوه دهی قامت چو طوبی را از فریومدی قصیده 3
1. اگر تو جلوه دهی قامت چو طوبی را
ز خلد باز ندانند دار دنیی را
مقتدای اهل عالم چون گذشت از مصطفا از فریومدی قصیده 4
1. مقتدای اهل عالم چون گذشت از مصطفا
ابن عم مصطفی را دان علی مرتضا
مدتی گردون ز غیرت داشت سرگردان مرا از فریومدی قصیده 5
1. مدتی گردون ز غیرت داشت سرگردان مرا
زانک در دانش مزید یافت بر اقران مرا
واجب بود از راه نیاز اهل زمن را از فریومدی قصیده 6
1. واجب بود از راه نیاز اهل زمن را
در خواستن از حق بدعا شیخ حسن را
ای کرده روز را ز شب قیرگون نقاب از فریومدی قصیده 7
1. ای کرده روز را ز شب قیرگون نقاب
یعنی فکنده سایه سنبل بر آفتاب
ای بزیر سایه لطفت مدار آفتاب از فریومدی قصیده 8
1. ای بزیر سایه لطفت مدار آفتاب
وی ز خط همچو ریحانت غبار آفتاب
حبذا قصری که دارد پای ثابت اندر آب از فریومدی قصیده 9
1. حبذا قصری که دارد پای ثابت اندر آب
سر ز رفعت برکشیده تا باوج آفتاب
فرخنده باد مقدم دستور کامیاب از فریومدی قصیده 10
1. فرخنده باد مقدم دستور کامیاب
بر روزگار دولت شاه فلک جناب
دوش این سیمرغ زرین بال یعنی آفتاب از فریومدی قصیده 11
1. دوش این سیمرغ زرین بال یعنی آفتاب
گشت در مغرب نهان حتی توارت بالحجاب
منت ایزد را که دیگر باره بی هیچ انقلاب از فریومدی قصیده 12
1. منت ایزد را که دیگر باره بی هیچ انقلاب
بر سر اهل خراسان سایه گسترد آفتاب