قصاید در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ای کرمت نظم داده کار جهانرا والی اقلیم جسم ساخته جانرا

2 داده شتاب و درنگ از ره حکمت قدرت تو هیأت زمین و زمانرا

3 کرده گهر پاش و درفشان بطبیعت از کرم ابر بهار و باد خزانرا

4 بهر شکار خرد ز غمزه و ابرو داده بهر ماهروی تیر و کمانرا

1 ایدل ار خواهی گذر برگلشن دارالبقا جهد کن کز پای خود بیرون کنی خار هوا

2 ور نمیخواهی که پای از راه حق یکسو نهی دست زن در عروه و ثقای شرع مصطفی

3 راه شرع مصطفی از مرتضی جوزانکه نیست شهر علم مصطفی را در بغیر از مرتضی

4 مرتضی را دان ولی اهل ایمان تا ابد چون ز دیوان ابد دارد مثال انما

1 اگر تو جلوه دهی قامت چو طوبی را ز خلد باز ندانند دار دنیی را

2 گهی که سلسله زلف را بجنبانی جنون شود متمنی عقول اولی را

3 ندید روی ترا بت پرست و گر بیند گمان مبر که برد سجده لات و عزی را

4 از آنزمان که بدنیا شکفت چون تو گلی نهاد دست قضا چار باغ عقبی را

1 مقتدای اهل عالم چون گذشت از مصطفا ابن عم مصطفی را دان علی مرتضا

2 آن علی اسم و مسمی کز علو مرتبت اوج گردون با جنابش ارض باشد با سما

3 آنکه از مغرب بمشرق کرد رجعت آفتاب تا نماز با نیاز او نیفتد در قضا

4 آنکه نسبت خرقه را یکسر بدرگاهش برند سالکان راه حق از اولیاء و اتقیا

1 مدتی گردون ز غیرت داشت سرگردان مرا زانک در دانش مزید یافت بر اقران مرا

2 منت ایزد را که باز از ظلمت حرمان چو خضر رهنما شد بخت سوی چشمه حیوان مرا

3 بودم اندر تیه حیرت مدتی همچون کلیم برد سوی طور همت پرتو یزدان مرا

4 گر چه بودم ساکن بیت الحزن یعقوب وار نزد یوسف برد بخت از کلبه احزان مرا

1 واجب بود از راه نیاز اهل زمن را در خواستن از حق بدعا شیخ حسن را

2 آنسایه یزدان که چو خورشید بیاراست رایش بصفا روی زمین را و زمن را

3 در رسته بازار هنر ملک خریدست وز گوهر شمشیر ادا کرده ثمن را

4 گر جمله جهان صدقه کند همت رادش اینخانه ادا را بود اثار نه من را

1 ای کرده روز را ز شب قیرگون نقاب یعنی فکنده سایه سنبل بر آفتاب

2 دانی عرق چگونه بود بر عذار او چون بر صحیفه گل تر قطره گلاب

3 در هیچ فصل چون قد و خد تو سرو و گل در روضه وجود نروید بهیچ باب

4 چون لعل آبدار تو عقد گهر نمود جز عم فشاند بر زر تر نقره مذاب

1 ای بزیر سایه لطفت مدار آفتاب وی ز خط همچو ریحانت غبار آفتاب

2 چون صفای آبرویت سایه برگردون فکند آتش غیرت دمد از چشمه سار آفتاب

3 تا فتاد از شاخ سنبل سایه بر برگ گلت شعر مشکین گشت پنداری شعار آفتاب

4 قطره های خوی ببین بر روی شهر آرای خود گر ندیدی رشته پروین نثار آفتاب

1 حبذا قصری که دارد پای ثابت اندر آب سر ز رفعت برکشیده تا باوج آفتاب

2 آفتاب از عکس جام روشنش بر روزنش کرد خوش خوش رخ نهان حتی توارت بالحجاب

3 از خجالت‌ها که می‌یابد ز نقش دلکشش روح مانی ماند خواهد تا قیامت در عذاب

4 آفرین بر دست استادی که نقاشیش کرد کس تواند بست هرگز زین صفت نقشی بر آب ؟

1 فرخنده باد مقدم دستور کامیاب بر روزگار دولت شاه فلک جناب

2 سلطان مشرقین که از اوج سروری رأیش فکند سایه رفعت بر آفتاب

3 آن کز صریر خامه او گوش سایلان پیش از سؤال یافته نیکوترین جواب

4 یحیی تاج بخش که تا رسم خسرویست تخت کیی نیافت چو او شاه کامیاب