قصاید در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ای بزیر سایه لطفت مدار آفتاب وی ز خط همچو ریحانت غبار آفتاب

2 چون صفای آبرویت سایه برگردون فکند آتش غیرت دمد از چشمه سار آفتاب

3 تا فتاد از شاخ سنبل سایه بر برگ گلت شعر مشکین گشت پنداری شعار آفتاب

4 قطره های خوی ببین بر روی شهر آرای خود گر ندیدی رشته پروین نثار آفتاب

1 ایدل ار خواهی گذر برگلشن دارالبقا جهد کن کز پای خود بیرون کنی خار هوا

2 ور نمیخواهی که پای از راه حق یکسو نهی دست زن در عروه و ثقای شرع مصطفی

3 راه شرع مصطفی از مرتضی جوزانکه نیست شهر علم مصطفی را در بغیر از مرتضی

4 مرتضی را دان ولی اهل ایمان تا ابد چون ز دیوان ابد دارد مثال انما

1 اگر تو جلوه دهی قامت چو طوبی را ز خلد باز ندانند دار دنیی را

2 گهی که سلسله زلف را بجنبانی جنون شود متمنی عقول اولی را

3 ندید روی ترا بت پرست و گر بیند گمان مبر که برد سجده لات و عزی را

4 از آنزمان که بدنیا شکفت چون تو گلی نهاد دست قضا چار باغ عقبی را

1 فرخنده باد مقدم دستور کامیاب بر روزگار دولت شاه فلک جناب

2 سلطان مشرقین که از اوج سروری رأیش فکند سایه رفعت بر آفتاب

3 آن کز صریر خامه او گوش سایلان پیش از سؤال یافته نیکوترین جواب

4 یحیی تاج بخش که تا رسم خسرویست تخت کیی نیافت چو او شاه کامیاب

1 دوش این سیمرغ زرین بال یعنی آفتاب گشت در مغرب نهان حتی توارت بالحجاب

2 از شفق شد چرخ مینا گون عقیق افشان چنانک خنجر کیخسرو از خون دل افراسیاب

3 ارغوان در روضه نیلوفری آمد ببار چون فرو رفت این گل صد برگ زرد آفتاب

4 بر بساط ازرق گردون پدید آمد هلال همچو شخص ناتوان بر روی نیلی جامه خواب

1 حبذا قصری که دارد پای ثابت اندر آب سر ز رفعت برکشیده تا باوج آفتاب

2 آفتاب از عکس جام روشنش بر روزنش کرد خوش خوش رخ نهان حتی توارت بالحجاب

3 از خجالت‌ها که می‌یابد ز نقش دلکشش روح مانی ماند خواهد تا قیامت در عذاب

4 آفرین بر دست استادی که نقاشیش کرد کس تواند بست هرگز زین صفت نقشی بر آب ؟

1 ایدل گرت شناختن راه حق هواست خود را بدان که عارف خود عارف خداست

2 غم ره مده بخویشتن ار وقت خوش نماند زیرا که وقت فوت شد اما خوشی بجاست

3 هر دم سر از دریچه دیگر برون کند گه آب و گاه آتش و گه خاک و گه هواست

4 گاهی فرشته گاه پری گاه آدمیست گه دیو زشت پیکر و گه حور خوش لقاست

1 مقتدای اهل عالم چون گذشت از مصطفا ابن عم مصطفی را دان علی مرتضا

2 آن علی اسم و مسمی کز علو مرتبت اوج گردون با جنابش ارض باشد با سما

3 آنکه از مغرب بمشرق کرد رجعت آفتاب تا نماز با نیاز او نیفتد در قضا

4 آنکه نسبت خرقه را یکسر بدرگاهش برند سالکان راه حق از اولیاء و اتقیا

1 ای کرمت نظم داده کار جهانرا والی اقلیم جسم ساخته جانرا

2 داده شتاب و درنگ از ره حکمت قدرت تو هیأت زمین و زمانرا

3 کرده گهر پاش و درفشان بطبیعت از کرم ابر بهار و باد خزانرا

4 بهر شکار خرد ز غمزه و ابرو داده بهر ماهروی تیر و کمانرا

1 منت ایزد را که دیگر باره بی هیچ انقلاب بر سر اهل خراسان سایه گسترد آفتاب

2 تا ابد نتوان ادای شکر این کردن که باز مسند عزت مشرف شد بشاه کامیاب

3 خسرو آفاق تاج ملک و دین کز رأی او ذره نازلترین است آفتاب تبر تاب

4 آن سکندر مملکت کز لطف حق گر بایدش چشمه آب خضر گردد ز بهر او شراب