قطعات در دیوان اشعار مجیرالدین بیلقانی

1 خسروا! بر بساط خدمت تست قدم طبع آسمان سایم

2 چون وطن بر ستانه تو کنم سر چرخ برین سزد جایم

3 شکر یزدان که عقد مدحت تست گوهر نظم عالم آرایم

4 پهن بگشای چشم ونقد ببین تا کیم من چه نقد را شایم؟

1 به خدایی که در موجودات جز به امرش نمی شود منظوم

2 که بماندم چو قالبی بی روح تا ز دیدار تو شدم محروم

1 دین پناها! دم جانبخش ترا نفس روح امین می گویم

2 وز سخن های تو یک نادره را رشگ صد در ثمین می گویم

3 نیست مثل تو نه در صوب عراق در همه روی زمین می گویم

4 آسمان پیش تو بر خاک نهد به سر تو که جبین می گویم

1 صاحبا! داننده اسرار می داند که من جز به مدحت ده زبان چون غنچه سوسن نیم

2 روی من همچون لب کلک تو دایم تیره باد گر برای مدح تو در عالم روشن نیم

3 مرد میدان فصاحت من توانم بود از آنک هر نفس مدح تو زایم گر چه آبستن نیم

4 بنده صدر توام بالله اگر چه ظاهرا حلقه اندر طرف گوش و طوق در گردن نیم

1 سعد دین اسعد آن یگانه دهر زو دو من باده خواستیم سه تن

2 تا بنوشیم با چهار حریف پنجگان پنجگان می روشن

3 می فرستاد شش منی که از آن هفت اندام ما گرفت وسن

4 مجلس ما که بود هشت بهشت همچو نه چرخ گشت اصل محن

1 جنت دنیاست عرض این همایون بارگاه راحت جاوید را در ساحت او خانمان

2 دل گواهی می دهد کاین کعبه اقبال را کرد معمار فلک دایم به معموری ضمان

3 پیش آن ایوان اگر تقدیر، دستوری دهد سجده آرد طاق کسری نه که طاق آسمان

4 ظل او غمخوارگان را چون ارم بزم طرب صحن او پرسندگان را چون حرم صحن امان

1 این قوم نگر که باز هستند در ملک قوام بی قوامان

2 از خبث عقیده زرد رویان وز خون پیاله سرخ فامان

3 از دم سردی فقاع طبعان یخ در بغلان بی نظامان

4 چون شام سیاه کاسه رنگان چون صبح دوم فراخ گامان

1 ای خواجه تویی معامل من برخیز ز خواب و چشم وا کن

2 بردار ترازوی زنخدان وین گو ز مرا به پشم وا کن

1 ای صدر بکن هر چه توانی ز تغافل تا روز خود از وعده تو می شمرم من

2 باشد که ادب گیرم و جایی ننشینم چون سیلی مطل تو فراوان بخورم من

3 از شعر و تقاضا دل و مغزم به خلل شد در وعده بی مغز تو تا کی نگرم من؟

4 در کیسه ندارم درم قلب و گر نی خود را به خود از غصه تو باز خرم من

1 خدایگانا! معلوم رای روشن تست خلوص بندگی و شرط نیک خواهی من

2 من آن کسم که مرا آن محل و مرتبه نیست که کار ملک نکو گردد از تباهی من

3 من آن گدای سخن پیشه ام که وقت سخن زنند اهل سخن لاف پادشاهی من

4 به جان مدح توام زنده و ز روی قیاس سجل مدح ترا در خورد گواهی من