قطعات در دیوان اشعار مجیرالدین بیلقانی

1 به جان آفرینی که نزد جلالش ثناهای بی حد و احصا فرستم

2 شب تیره چون صبح صادق بر او نفس های خاموش گویا فرستم

3 که من بنده چون دیده دلتنگ باشم اگر جان به صدر تو تنها فرستم

4 مرا مرغ جان از خوشی پر فشاند چو من دانه دل به دانا فرستم

1 به خدایی که او به قدرت خویش بی ستون آسمان برآورده است

2 که هزاران هزار بیدل را غم عشقت ز جان برآورده است

1 به خدایی که روی گردون را به کواکب همی بیاراید

2 که مرا از نهیب فرقت تو هر زمان مرگ آرزو آید

1 ای جهان کرم سلام علیک کز سلامت سلامت افزاید

2 وهم مساح پیشه تا ابد طول و عرض دلت نپیماید

3 دفتر مردمی و مردی را با تو یک حرف در نمی باید

4 هیبت تو چو همت اندر تست گره روزگار بگشاید

1 به خدایی که قدرت او را ماه را عاجز محاق کند

2 کاین دل ریش آرزومندم تا که با وصلت اتفاق کند

3 گر زند خنده بر دروغ زند ور کند شادیی نفاق کند

1 به خدایی که ید قدرت او گردش چرخ را به فرمان کرد

2 که چنانم ز آرزومندی که به صد نامه شرح نتوان کرد

3 از بستر غم که جای بدخواه تو باد برخیز سبک ورنه جهان برخیزد

1 جمال طبلکی! سگ بهتر از توست که نشناسد کسی زرق و فنت را

2 بدی با هر که در عالم کسی هست که نیکی باد لیکن دشمنت را

3 ز تیغ پهلوان امید دارم که بدهد گوشمالی گردنت را

4 مرا گفتی که از عالم چه دانی؟ چه حاصل طبع و رای روشنت را؟

1 به جان آفرینی که ابر بهاری به تسبیح و تهلیل او می خروشد

2 به وقت سحر بلبل از جام لاله می روشن الا به یادش ننوشد

3 کسی را که دل چون کمان نیست داند که با تیر تقدیر او کس نکوشد

4 که هر لحظه بی خدمت بارگاهت مجیر از تف دل بر آتش بجوشد

1 به خدایی که بر میان قلم از برای سخن کمر بسته است

2 که مرا از نهیت فرقت تو دل پراکنده و جگر خسته است

1 زهی باد بر تو و عکس حلمت گران سایه کرده سپهر سبک را

2 تف خطار و تیغ آتش فشانت دهد طبع خورشید باد خنک را

3 تنگ حال بد بی تو صدر وزارت همی خواست این کلک و تیغ تنک را

4 چو گشتی وزیر جهان بار دیگر جهان گفت کالحمدالله شکرا