قصاید در دیوان اشعار مجیرالدین بیلقانی

1 زلف مشگین تو از مهر چو شیدای تو نیست کیست کز مهر تو چون زلف تو شیدای تو نیست

2 تا بدان حد به غم عشق تو شیدا شده ام که دلم را ز غم عشق تو پروای تو نیست

3 دورم از روی تو دور، آه که از دوری تو نیست آنیم که مشغول تماشای تو نیست

4 دل پر درد من از وصل به درمان مرساد که همه روز بر امید مداوای تو نیست

1 تن به مهر تو دل ز جان برداشت جان امید از همه جهان برداشت

2 پاسبان صبر بود بر در دل دزد غم ساز پاسبان برداشت

3 عافیت وقتی ار چه قاعده بود ترکتاز غم تو آن برداشت

4 عشقت اول قدم که دست کشید مهر بشکست و نقد جان برداشت

1 گر نه ز وصل تو دل ما را امان رسد کار دل از فراق تو جانا به جان رسد

2 عقل از حیات دامن امید در کشد زان پیش کز غم تو دمم بر دهان رسد

3 خونم چه می خوری؟ که ازین خون به عاقبت سودی ترا نباشد و ما را زیان رسد

4 سازم دو کون گوی گریبان خویش اگر یک روز با تو توشه صبرم به جان رسد

1 باد صبح است که مشاطه جعد چمن است یا دم عیسی پیوند نسیم سمن است

2 نکهت نافه مشگ است نه نافه است نه مشگ اثر آه جگر سوخته ای همچو من است

3 نفس سرد گرم رو از بهر چراست؟ یادم آمد ز پی آنکه رسول چمن است

4 یارب این شیوه نو چیست؟ که از جنبش باد طره لاله پر از نافه مشگ ختن است

1 گر سر زلف تو بر روی تو جولان نکند عشق تو قصد دل و غارت ایمان نکند

2 با تو کس گوی به میدان نبرد تا غم تو خاطرش خسته تر از گوی به میدان نکند

3 بر دلم روز وصال تو ز اندیشه هجر می کند آنچه هزاران شب هجران نکند

4 دل و صد چون دل برخاسته پیش تو کشم تا ز من غمزه شوخت طلب جان نکند

1 دلی که تحفه تو جان مختصر سازد بسا که قوت خود از گوشه جگر سازد

2 در آشیان دو عالم نگنجد آن مرغی که او ز شیوه عشق تو بال و پر سازد

3 بر آن سری تو که از صبر همچو تیغ خطیب به پیش صاعقه هجر تو سپر سازد

4 غرامتست بر آنکس که خاک پای تو یافت اگر ز قرصه خورشید تاج سر سازد

1 رسید کان مروت به قعر گوهر جود ز صاین الدین دریای مکرمت محمود

2 سخی کفی که سه بعد و چهار عنصر را دو نیر است؟ یک انگشت او به معنی جود

3 برای ختم مروت پس از ولادت او به مهر کرد طبیعت مشیمه های ولود

4 زهی ضمیر منیرت نجوم را مصعد زهی مکان رفیعت سپهر را مسجود

1 دوش چون مرغ شب فغان برداشت مهر خاموشی از دهان برداشت

2 صبح سرپوش زر کشیده چرخ از طبقهای آسمان برداشت

3 زاغ شب در زمان که پشت نمود بیضه از روی آشیان برداشت

4 ناتوان شکل کرد بالش چرخ سر ز بالین قیروان برداشت

1 مرا چو دل به جوانی ز غم جدا نبود ز عیش لاف زدن در جهان روا نبود

2 نوای عیش ز یاران همنفس باشد چو همنفس نبود عیش را نوا نبود

3 ز هر ذخیره که اندر جهان کسی سازد به از موافقت یار باوفا نبود

4 کسی نماند که با او دمی بشاید زد که همدمی خسان از خطر جدا نبود

1 ماه زیباست ولی چون رخ زیبای تو نیست سرو یکتاست ولی چون قد زیبای تو نیست

2 تا تو از مشگ چلیپا به قمر بر زده ای جبهه ای کو که برو داغ چلیپای تو نیست

3 گر چه رعناست رخ باغ به خوش خنده گل بس شکر خنده تر از غنچه رعنای تو نیست؟

4 دل رسوای مرا عشق تو سودایی کرد گر چه سودازده ای نیست که رسوای تو نیست