تا تو از هستی خود، از مجیرالدین بیلقانی قصیده 1
1. تا تو از هستی خود، خود را نگردانی جدا
هودج جان چون نهی در بارگاه کبریا
برید عقل ترا کی از مجیرالدین بیلقانی قصیده 1
1. برید عقل ترا کی برد به ملک صفا
که دل هنوز به بازار صورتست ترا
تا کی ز خطه خوف آیی از مجیرالدین بیلقانی قصیده 3
1. تا کی ز خطه خوف آیی به صف رجا
برگیر پا و برو زین دار ملک فنا
ز دار ملک جهان روی از مجیرالدین بیلقانی قصیده 4
1. ز دار ملک جهان روی در کشید وفا
چنانکه زو نرسد هیچ گونه بوی به ما
ز دور جنبش این چرخ از مجیرالدین بیلقانی قصیده 5
1. ز دور جنبش این چرخ سیمگون سیما
چو سیم و زر شده گیر اشگ ما و چهره ما
ای عارض چو ماه ترا از مجیرالدین بیلقانی قصیده 6
1. ای عارض چو ماه ترا چاکر آفتاب
یک بنده تو ماه سزد دیگر آفتاب
مساز حجره وحدت از مجیرالدین بیلقانی قصیده 7
1. مساز حجره وحدت درین مضیق خراب
که روی صبح سلامت بماند زیر نقاب
رخش امل متاز که از مجیرالدین بیلقانی قصیده 8
1. رخش امل متاز که ایام توسن است
کار عدم بساز که رحلت معین است
باد صبح است که مشاطه از مجیرالدین بیلقانی قصیده 9
1. باد صبح است که مشاطه جعد چمن است
یا دم عیسی پیوند نسیم سمن است
شاها تویی که خواجه از مجیرالدین بیلقانی قصیده 10
1. شاها تویی که خواجه گردون غلام تست
هر کار کان به کام تو باید به کام تست
مژده ای دل هان از مجیرالدین بیلقانی قصیده 11
1. مژده ای دل هان که ما را مژده جان آمدست
وز نسیم صبح بوی زلف جانان آمدست