مقدمه از ملک‌الشعرا بهار منظومه 1
1. مقدمه
چنین گفت در گات‌ها از ملک‌الشعرا بهار منظومه 2
1. چنین گفت در گات‌ها زردهشت
که بر دیو ریمن نمایید پشت
بخواندم زگفتار از ملک‌الشعرا بهار منظومه 3
1. بخواندم زگفتار دانای راد
که اندرز فرزند راکرد یاد
این‌پیدا (است) از ملک‌الشعرا بهار منظومه 4
1. این‌پیدا (است) که‌آذرپاد را فرزند تنی‌زاد نبود، و از آن پس آیستان «نیاز و دعا» به یزدان کرد، دیر برنیامد که اذرپاد را فرزندی ببود، هرآینه درست خیمی زرتشت سپینمان را زرتشت نام نهاد، وکفت که برخیز پسرم تا(ت) فرهنگ برآموزم.
پسر من! کرفک‌اندیش از ملک‌الشعرا بهار منظومه 5
1. پسر من! کرفک‌اندیش بوی، نه گناه‌اندیش، چه مردم تا جاودان زمان زنده نی، چه چیز که آن مینوی (است)، بایستنی‌تر (پاینده‌تر)
آن گذشته فراموش از ملک‌الشعرا بهار منظومه 6
1. آن گذشته فراموش کن، و ان ناامده را بیش (و) تیمار مبر.
بخدای و سردار مرد، از ملک‌الشعرا بهار منظومه 7
1. بخدای و سردار مرد، وستار وکستاخ مباش.
هرچه به تو نه نیکواست از ملک‌الشعرا بهار منظومه 8
1. هرچه به تو نه نیکواست تو نیز به دگرکس مکن.
اندر خدایان و دوستان از ملک‌الشعرا بهار منظومه 9
1. اندر خدایان و دوستان یگانه باش.
خویشتن به بندگی از ملک‌الشعرا بهار منظومه 10
1. خویشتن به بندگی کس مسپار.
هرکه با تو به خشم از ملک‌الشعرا بهار منظومه 11
1. هرکه با تو به خشم وکین رود هرآینه از وی دور باش
باستان (آغاز از ملک‌الشعرا بهار منظومه 12
1. باستان (آغاز و همواره) و همه گاه امید بر یزدان دار و دوست آن گیر که ترا سودمندتر بود.