قصاید ملک‌الشعرا بهار

1 ز دانایی بنالد مرد دانا که دانا را خرد بندی است برپا

2 ز سیری کرده قی در هند، راجه گرسنه خفته «‌روسو» در اروپا

3 فرو ماند به کرباسی کشاورز مخنث گام بگذارد به دیبا

4 عزیز بی‌جهت در خز و توزی یتیم بی‌پدر بر خار و خارا

1 تا تاختند بی‌هنران در مصاف‌ها زد زنگ‌، تیغ‌های هنر در غلاف‌ها

2 ناچار تن زند ز مصاف مخنثان آن کس که‌برشکست به‌مردی ‌مصاف‌ها

3 تا لافزن نمود زبان هنر دراز ی‌ت‌باره کرد خوی‌، زبان‌ها به لاف‌ها

4 تا تیره دُرددن به می صاف چیره گشت ماندند دُردها و رمیدند صاف‌ها

1 دگر باره خیاط باد صبا بر اندام گل دوخت رنگین قبا

2 بسی حله آورد و ببرید و دوخت به نوروز، خیاط باد صبا

3 یکی را به بر ارغوانی سلب یکی را به تن خسروانی ردا

4 ز اصحاب بستان که یکسر بدند برهنه تن و مفلس و بینوا

1 دی دیدم آن نگار سهی قد را بر رخ شکسته زلف مجعد را

2 در خوی گرفته عارض گلگون را در می نهفته ورد مورد را

3 از جادوئی نهفته بلعل اندر تابان دو رشته در منضد را

4 بگشوده بهر بستن کار من بشکسته زلفکان معقد را

1 ایزدت خر خلق کرد ای کودن شاعرنما رو چراکن تاکی اندرکار حق چون و چرا

2 می‌برازد بر تو عنوان خریت ای (‌..) همچو وحدانیت مطلق بذات کبر‌با

3 ازتو ابله‌تر نجستم نیک جستم بی‌خلاف از تو ناکس‌تر ندیدم راست گفتم بی‌ر‌یا

4 مایه‌شاعر برون از لفظ خوش،‌علم است و هوش مر تو را نی لفظ شیرین است نی علم و ذکا

1 کند از جا عاقبت سیلاب چشم تر مرا همتی یاران که بگذشته است آب از سر مرا

2 آتشی سوزنده‌ام‌، وین گیتی آتش‌پرست هر زمان پنهان کند در زیر خاکستر مرا

3 از تف سوزنده آهم گرم بگدازد چو موم گر نهد یاجوج پیش سد اسکندر مرا

4 گر نکردی جامه وکفش وکله، سنگین تنم چون گیاه خشک برکندی ز جا صرصر مرا

1 فریاد از این جهان و از این دنیا وین رسم ناستوده ی نازببا

2 برباد رفته قاعدهٔ موسی و از یاد رفته توصیهٔ عیسی

3 توراهٔ گشته توریهٔ بدعت انجیل گشته واسطهٔ دعوا

4 خُلق محمدی شده مستنکر دستور ایزدی شده مستثنی

1 ز شعر قدر و بها یافتند اگر شعرا منم که شعر ز من یافته‌است قدر و بها

2 به پیش نادان گر قدر من بود پنهان به پیش دانا باشد مقام من پیدا

3 همی نشاید گفتن که تیره شد خورشید اگر نیاید روشن به دیدهٔ اعمی

4 شگفت نیست گرم آفتاب سجده برد به پیش طبع سخن‌گوی و خاطر دانا

1 سحابی ‌قیرگون برشد ز دریا که قیراندود شد زو روی دنیا

2 خلیج فارس گفتی کز مغاکی به دوزخ رخنه کرد و ریخت آن‌جا

3 بناگه چون بخاری تیره و تار از آن چاه سیه سر زد به بالا

4 علم زد بر فراز بام اهواز خروشان قلزمی جوشان‌ و دروا

1 نوبهار آمد و شدگیتی دیگرگونا باغ رنگین شد از خیری و آذریونا

2 رده بستند به باغ اندرکل‌های جوان جامه‌ها رنگین چون لشگر ناپلیونا

3 سرخ گل خنده زد و مرغ شباوبزگریست از لب کارون تا ساحل آبسگونا

4 برگ سبزآورد آن زرد شده شاخ درخت کودک نوزاد آن پیر شده عرجونا