گر با توام از تو جان از باباافضل کاشانی رباعی 1
1. گر با توام از تو جان دهم آدم را
از نور تو روشنی دهم عالم را
اندوه تو دلشاد کند از باباافضل کاشانی رباعی 1
1. اندوه تو دلشاد کند هر جان را
کفر تو دهد تازگی ای ایمان را
دل سیر نشد از کم و از از باباافضل کاشانی رباعی 3
1. دل سیر نشد از کم و از بیش تو را
با آن که منازل است در پیش تو را
در کار کش این عقل به از باباافضل کاشانی رباعی 4
1. در کار کش این عقل به کار آمده را
تا راست کند کار به هم برزده را
بی آن که به کس رسید از باباافضل کاشانی رباعی 5
1. بی آن که به کس رسید زوری از ما
یا گشت پریشان، دلِ موری از ما
ای دل تو ز هیچ خلق یاری از باباافضل کاشانی رباعی 6
1. ای دل تو ز هیچ خلق یاری مطلب
وز شاخ برهنه سایه داری مطلب
آبی که به روزگار بندد از باباافضل کاشانی رباعی 7
1. آبی که به روزگار بندد کیمُخت
تو گه پسرش نام نهی، گاهی دخت
گر بر فلکی به خاک باز از باباافضل کاشانی رباعی 8
1. گر بر فلکی به خاک باز آرندت
ور بر سر نازی، به نیاز آرندت
باشد که ز اندیشه و از باباافضل کاشانی رباعی 9
1. باشد که ز اندیشه و تدبیر درست
خود را به در اندازم از این واقعه چست
تا گوهر جان در صدف از باباافضل کاشانی رباعی 10
1. تا گوهر جان در صدف تن پیوست
وز آب حیات گوهری صورت بست
ترس اجل و بیم فنا، از باباافضل کاشانی رباعی 11
1. ترس اجل و بیم فنا، هستی توست
ور نه ز فنا شاخ بقا خواهد رُست
وی جملهٔ خلق را ز از باباافضل کاشانی رباعی 12
1. وی جملهٔ خلق را ز بالا و ز پست
آورده به فضل خویش از نیست به هست