قطعات در دیوان اشعار آذر بیگدلی

1 صاحبا! ای ز دیدن رویت یافته چشم اهل بینش نور

2 چندی از دوری تو بینایی کم شد از چشم من، ز چشم تو دور

3 خواستم از تو گر یکی عینک نه طمع بود، بود این منظور

4 کآییم تا همیشه پیش نظر دور افتم گرت ز بزم حضور

1 آه، که ابری سیه، بست تتق در چمن آه که بادی خنک، کرد به گلشن عبور

2 کز نم آن، تیره ابر، شد چمن از سبزه پاک؛ وز دم آن سرد باد، شد سمن از برگ عور

3 لالهٔ رنگین راغ، سوخته از درد و داغ؛ نرگس شهلای باغ، گشته ز اندوه کور

4 رفت ز خورشید تاب، از نم اشک سحاب؛ باغ جهان شد خراب، از دم سرد دبور

1 الا ای نسیم سحر، پیش از آن که خیزد به تکبیر بانگ خروس

2 روان شو ز گیلان به ملک عراق که شاهان در آنجا نوازند کوس

3 دیاری که حسرت به خاکش برند چه هند و چه ترک و چه روم و چه روس!

4 چو بر خطهٔ قم گذارت فتد؛ ز آبش دهان شوی و خاکش ببوس

1 المنه لله، که سراسر همه ایران شد غیرت روضات جنان، رشک فرادیس

2 از عدل خداوند ظفرمند عدو بند کز همت او رسم کرم یافته تأسیس

3 خاقان، فلک گاه، ملک جاه، که عیسی سلطان کریم اسم کرم رسم، که ادریس

4 در سطح فلک، گشته دعا گوش بتسبیح؛ با خیل ملک، گشته ثنا جوش بتقدیس!

1 چون کیسه ز زر تهی شود کاسه ز آش گردد هنرت نهان، شود عیبت فاش

1 کجا رفت آن نسیم صبحگاهی؟ که آمد از نفس بوی بهارش!

2 نسیمی، دلکش و بادی دلاویز؛ که آمد از بهشت و مرغزارش

3 نسیمی، برگ گلبن برفشانده ریاحین ریخته از شاخسارش!

4 نسیمی، بوی گل بر باد داده؛ فتاده سوی گلشن چون گذارش!

1 ای آنکه کسی مثل تو ننوشته خط نسخ تا خامه ی قدرت رقم نون زده با کاف

2 از عرش خدا، روح الامین آمد و آورد قرآن که بود معجزه ی سید اشراف

3 زان عهد، هزار و صد هشتاد فزون است رفت و فصحای عربش آمده وصاف

4 لطف ازلی خواست کنون معجز دیگر از کلک تو ظاهر کند ای مظهر الطاف

1 دوشم که نسود دیده بر هم از فرقت جان گزای هاتف

2 تا روز ستاره میشمردم در آرزوی لقای هاتف

3 غافل که ز روشنی گرو برد از روی ستاره رای هاتف

4 وصل هاتف، که کام جان بود؛ میخواستم از خدای هاتف

1 ای خنک دی که از بهار افزون هست هنگام عیش وعیش شگرف

2 کشد از سیم ناب چون دیوار بر در خانه ی که و مه برف

3 ننگری خود، ز خواجگان تا ناز؛ نشنوی خود، ز ناصحان تا حرف

4 با دو کس از مهان روشندل با دو تن از بتان مشکین عرف

1 آرایش زمانه، آقا حسین کامد طبعش ببحر مایل، دستش بجود شایق

2 در کارهای بسته، فکرش کلید فاتح بر سینه های خسته، نطقش طبیب حاذق

3 سیمش ز دست ریزان، چون خوی ز روی معشوق بیمش ز دل گریزان، چون دل ز دست عاشق

4 رخش جلالتش را، ازپیش و پس همیشه؛ اقبال بوده قاعد، توفیق بوده شائق