پندنامه عطار نیشابوری

1 چارچیز آمد بزرگ و معتبر می‌نماید خرد لیکن درنظر

2 زان یکی خصمت و دیگر آتشست باز بیماری کزو دل ناخوشست

3 چارمین دانش که آراید ترا این همه تا خرد ننماید ترا

4 هر که در چشمش عدو باشد حقیر از بلای او کند روزی نفیر

1 تا شوی در روزگار از صابران رو مکن از دیدن سختی گران

2 روی خود گر ترش سازی از بلا خویش را از صابران مشمار هلا

3 در بلا وقتی که صابر نیستی نزد اهل صدق شاکر نیستی

4 بی شکایت صبر تو باشد جمیل با کسی کم کن شکایت ای خلیل

1 حمد بی حد آن خدای پاک را آنکه ایمان داد مشتی خاک را

2 آنکه در آدم دمید او روح را داد از طوفان نجات او نوح را

3 آنکه فرمان کرد قهرش باد را تا سزای داد قوم عاد را

4 آنکه لطف خویش را اظهار کرد بر خلیلش نار را گلزار کرد

1 هست بی شک رستگاری در سه چیز با تو گویم یادگیرش ای عزیز

2 زان یکی ترسیدنست از ذوالجلال دوم آمد جستن قوت حلال

3 سیومین رفتن بود بر راه راست رستگارست آنکه این خصلت رواست

4 گر تواضع پیشه گیری ای جوان دوست دارندت همه خلق جهان

1 می‌فزاید عمر مرد از چارچیز این نصیحت بشنو ای جان عزیز

2 اول آوردن بگوش آواز خوش وانگهی دیدن جمال ماه وش

3 سیوم آمد ایمنی بر مال و جان می‌فزاید عمر مردم را از آن

4 آنکه کارش بر مراد دل شود در بقا افزونیش حاصل بود

1 شد دو خصلت مرد ابله را نشان صحبت صبیان و رغبت با زنان

2 ناخوشی در زندگانی ای ولید مرد را از خوی بد گردد پدید

3 آنکه نبود مرد را خوی نکو مرده می‌دانش که زنده نبود او

4 هر که گوید عیب تو اندر حضور می‌نماید راهت از ظلمت بنور

1 معرفت حاصل کن ای جان پدر تا بیابی از خدای خود خبر

2 هر که عارف شد خدای خویش را در فنا بیند بقای خویش را

3 هر که او عارف نشد او زنده نیست قرب حق را لایق و ارزنده نیست

4 هر که او را معرفت حاصل نشد هیچ با مقصود خود واصل نشد

1 چارچیز آمد نشان ابلهی با تو گویم تا بیابی آگهی

2 عیب خود را ابله نه بیند در جهان باشد اندر جستن عیب کسان

3 تخم بخل اندر دل خود کاشتن وانگه امید سخاوت داشتن

4 هر که خلق از خلق او خشنود نیست هیچ قدرش بر در معبود نیست

1 سه علامت باشد انرد متقی کی شود نسبت تقی را با شقی

2 بر حذر باش ای تقی از یار بد تا نیندازد ترا در کار بد

3 کم رود ذکر دروغش بر زبان از طریق کذب باشد بر کران

4 از حلال پاک کم گیرند کام تا نیفتند اهل تقوی در حرام

1 دور شو از پنج خصلت ای پسر تا نریزد آب رویت در نظر

2 اولا کم گوی با مردم دروغ زانکه گردی از دروغت بی فروغ

3 هر که استیزه کند با مهتران آب روی خود بریزد بی گمان

4 پیش مردم هر کرا نبود ادب گر بریزد آب رو نبود عجب