خسرونامه عطار نیشابوری

1 الا ای جوهر قدسی کجایی نه در عرش و نه در کرسی کجایی

2 نه در کونین و نه در عالمینی که سرگردان بین الاصبعینی

3 گرت نقدست دنیی دین توداری یکی دلدار برسیمین توداری

4 پس آن جامی که گویم این سخن دان تو آن می بیخودی خویشتن دان

1 چراغ جنّت و شمع دو عالم امیرالمؤمنین فاروق اعظم

2 اگر چه بود ملکی در میانش نمیارزید ملکی یک زمانش

3 غلامی بر سرش استاده بودی زبان بر نیکویی بگشاده بودی

4 همی گفتی بدو الموت الموت که تا عمرش نگردد لحظهیی فوت

1 الا ای بلبل دستان زننده گهی جان بخش و گه بر جان زننده

2 چو یوسف رویی و داودی آواز زبور عشق چون بلبل کن آغاز

3 چو در افسانهٔ گل بایدت بود هزار آوا چو بلبل بایدت بود

4 ز بلبل بیقراری بیش داری که شرح عشق گل در پیش داری

1 سپهر معرفت خورشید انور امیرالمؤمنین کرّار صفدر

2 امام مطلق ارباب بینش بدانش آفتاب آفرینش

3 چو او شیر حق آمد داغ حق داشت بمردی و جوانمردی سبق داشت

4 اسد چون خانهٔ خورشید باشد علی کالشمس ازو جاوید باشد

1 جهان را هم امام و هم خلیفه کِرا میدانی الّا بوحنیفه

2 جهان علم و دریای معانی امام اوّل و لقمان ثانی

3 اگر اعدای دین بسیار جمعند ز کار بوحنیفه سر چو شمعند

4 چراغ امّت آمد آن سرافراز چراغی کو عدو را مینهد گاز

1 جهان معرفت دریای عرفان امیرالمؤمنین عثمان عفّان

2 حیابحریست کورا پاو سر نیست ولی دروی به جز عثمان گهر نیست

3 کسی در صحبت قرآن همیشه حیا چون نبودش پیوسته پیشه

4 دلش در علم و تقوی عالمی پاک نبی را و ُنبی را همدمی پاک

1 امامی کو امامت را حسن بود حسن آمد که جمله حسن ظن بود

2 همه حسن و همه خلق و همه حلم همه لطف و همه جود و همه علم

3 زجودش هفت دریا هشت آمد ز شوقش نه فلک در گشت آمد

4 سه نور بس قوی را چارم او بود برای آن همه چیزش نکو بود

1 کنیزی بود قیصر را در ایوان که بودش مشتری هندوی دربان

2 نبودی آدمی در روم و بغداد بزیبایی آن حور پری زاد

3 لبش جان داروی دلبستگان بود مفرّح نامهٔدلخستگان بود

4 دهانش پر شکر چون نُقل دانی چگویم پستهٔ چون ناردانی

1 کسی کو ابن عمّ مصطفی بود امامت در دو کون او را روا بود

2 دو ابن عم رسول حق چنان داشت که دینش از هر دو نور جاودان داشت

3 ز ابن مطلّب برخاست امامت چنانک از ابن عبّاسش خلافت

4 اگر اهل طریقت صد هزارند وگر صد، جز طریق او ندارند

1 الا ای کارفرمای معانی بگستر سایهٔ صاحب قرانی

2 چو داری عالم تحقیق در راه ز عالم آفرین توفیق در خواه

3 چو تودر وقت خود همتا نداری هنر داری چرا پیدا نیاری

4 چو در باب سخن صاحبقرانی چرا ای خوش زبان خامش زبانی