باب چهل و پنجم: در معانیی كه تعلق به گل دارد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گل گفت: که گه زخم زند صد خارم گه باد به خاک ره فشاند خوارم

2 گه مردِ گلابگر بر آتش نهدم آخر منِ غم کش چه جنایت دارم

1 گل گفت: مرا خون جگر خواهد ریخت بر خاک رهم کنار زر خواهد ریخت

2 ای ابر! بیا و آب زن بر رویم کآبِ رخ من گلابگر خواهد ریخت

1 گل گفت که چند اوفتم در پستی بیرون تازم با سپری از مستی

2 تا غنچه بدو گفت: سپر میچکنی انگار که چون من کمری بر بستی

1 گل گفت: نقاب برگشادیم و شدیم از دست به دسته اوفتادیم و شدیم

2 چون عمر وفا نکرد هم بر سرِ پای ما دستهٔ خویش باز دادیم و شدیم

1 گل گفت: چنین که من کنون می‌آیم حقا که خلاصهٔ جنون می‌آیم

2 شاید اگر آغشتهٔ خون می‌آیم چون از رحمِ غنچه برون می‌آیم

1 گل گفت: کسم هیچ فسون مینکند درمان من غرقه به خون مینکند

2 زین پای که من بر سر آتش دارم کس خار گلابگر برون مینکند

1 گل گفت: گلابگر چو تابم ببرد در زیرِ جُلَیلِ غنچه خوابم ببرد

2 من میشکفم گلابگر میآید تا بر سرِ آتش همه آبم ببرد

1 گل گفت: که با گلابگر هر سحری اول پیکان نمودم آخر سپری

2 چون جنگ نداشت سود زر بر کفِ دست بنمودمش و نکرد این هم اثری

1 گل گفت: منم فتاده صد کار امروز در آتش و خون مانده گرفتار امروز

2 چه بر سر آتشم نشانید آخر در پای تمامست مرا خار امروز

1 گل گفت: چو نیست هفتهای روی نشست از کم عمری پشت امیدم بشکست

2 هر چند چو آتشم بدین سیرآبی بر خاک فتاده میروم باد به دست