باب چهل و پنجم: در معانیی كه تعلق به گل دارد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 چون برگِ گلت بدید گلبرگِ طری شق کرد قَصَب به دست بادِ سحری

2 شد تا به برِ گلابگر جامه دران از شرم رخت در آتش افتاد و گری

1 در پیش رخ تو آفتاب افسانه‌ست در جنبِ لبت جام شراب افسانه‌ست

2 چون گل بشکفت و رونقِ روی تو دید از شرمِ تو آب شد، گلاب افسانه‌ست

1 گل بین که گلابِ ابر میدارد دوست وز خنده چو پسته مینگنجد در پوست

2 تا بادِ صبا بر سرِ گل مُشک افشاند مینازد از آن باد که اندر سرِ اوست

1 گل گفت که رفتنم یقین افتادست یک یک ورقم فرا زمین افتادست

2 از عمرِ عزیز اگرچه صد برگم من بی برگ فتادهام، چنین افتادست

1 گل گفت: اگرچه ابر صدگاهم شُست آن دست همی ز عمر کوتاهم شُست

2 بلبل بر گل ازین سخن زار گریست یعنی همه روز خون به خون خواهم شُست

1 گل گفت که دست زرفشان آوردم خندان خندان سر به جهان آوردم

2 بند از سرِ کیسه برگرفتم رفتم هر نقد که بود با میان آوردم

1 گل گفت که تا روی گشادند مرا هم بر سر پای سر بدادند مرا

2 هر چند لطیفِ عالمم میخوانند بنگر تو که چه خار نهادند مرا

1 گل گفت که تا چشم گشادند مرا دیدم که برای مرگ زادند مرا

2 هر چند که صد برگ نهادند مرا بی برگ به راه سر بدادند مرا

1 گل گفت: کسم عمر به دریوزه نداد دادِ دلِ من گنبدِ فیروزه نداد

2 ایام اگر چه داد صد برگ مرا چه سود که برگِ عمر یک روزه نداد

1 گل گفت: ز رخ نقاب باید انداخت جان در خطر عذاب باید انداخت

2 چون در آتش گلاب میباید شد ناکامْ سپر بر آب باید انداخت