باب چهل و پنجم: در معانیی كه تعلق به گل دارد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 بشکفت به صد هزار خوبی گل مست وز رعنایی جلوه گری در پیوست

2 وآخر چو ندید در جهان جای نشست ننشست ز پای و میبشد دست به دست

1 غنچه که چو پسته لب شود خندانش از کم عمری بر لبش آمد جانش

2 چون نیست به جز نیست شدن درمانش خون میبچکد به درد از پیکانش

1 با گل گفتم که داد بستان و برو آب رخ خود خواه ز باران و برو

2 گل گفت که برمن ابر از آن میگرید یعنی که بشوی دست از جان و برو

1 بلبل سخنی گفت به گل آهسته یعنی که بپیوند بدین دلخسته

2 گل گفت: آخر در که توانم پیوست بشکفتن من ریختن پیوسته

1 گل گفت که در خاک چرا ننشینم چون از زر خود دست تهی می‌بینم

2 زر بر کف دست داشتم باد بریخت در خاک فتاده‌ام زرم می‌چینم

1 بلبل به سحر نعره‌زنان می‌آشفت وز غنچهٔ سر تیز حدیثی می‌گفت

2 چون غنچه درون پوست زر داشت نهفت در پوست نگنجید و ز شادی بشکفت

1 در غنچه نگاه کن که چون میجوشد پیکانش نگر که همچو خون میجوشد

2 بلبل سرِپیکانش به منقار بسفت خون از سرِ پیکانش برون میجوشد

1 چون شور ز گل در دل بلبل افتاد در هر رگ او هزار غلغل افتاد

2 از باد صبا شور ز عالم برخاست وز گریهٔ ابر خنده بر گل افتاد

1 گل قصّهٔ بی خویشتنی خواهد گفت و افسانهٔ شیرین سخنی خواهد گفت

2 گل کیست به طفلی دهنی پُرآتش موسی است مگر او«اَرِنِی» خواهد گفت

1 با گل گفتم: چو چشم آن میدارم کز خندهٔ تو گشاده گردد کارم

2 گل گفت: چو ابر گرید آید زارم کز خندیدن ریختن آرد بارم