باب چهل و چهارم: در قلندریات و خمریات در مختارنامه عطار نیشابوری

1 ترسابچهای که توبه بشکست مرا دوش آمد و زلف داد در دست مرا

2 در رقصِ چهارْ کرد برگشت وبرفت زنّار چهارْ کرد بر بست مرا

1 نه در سرِ من سَرِسری بینی تو نه میل دلم به داوری بینی تو

2 اینجا که منم نقطهٔ دردی بفرست تا گمراهی و کافری بینی تو

1 تا در بُنهٔ خویش مقام است ترا سودا چه پزی که کار خام است ترا

2 تا صاف نگردد دلت از هر دوجهان دُردی خرابات حرام است ترا

1 تا چند ز زاهد ریائی آخر دُردی درکش که مردِ مائی آخر

2 ما را جگر از زهد ریائی خون شد ای رندِ‌قلندری کجائی آخر

1 از بس که دلم بسوخت زین کاردرشت روزی صد ره به دست خود خود را کشت

2 جامی دو، می مغانه خواه از زردشت تا باز کنم قبای آدم از پشت

1 زین دَرد که جز غصهٔ جان میندهد جز دُردِ قلندری امان میندهد

2 آن آه به صدق کز قلندر خیزد در صومعه هیچ کس نشان میندهد

1 گر زهد کنی سوز وگدازت ببرد عُجْب آورد و شوق ونیازت ببرد

2 زنهار به گرد من مگرد ای زاهد کاین رندِ قلندر از نمازت ببرد

1 خواهی که ز خود به رایگان باز رهی فانی شوی و به یک زمان باز رهی

2 یک لحظه به بازارِ قلندر بگذر تا از بد و نیک دو جهان باز رهی

1 خون شد جگرم بیار جام ای ساقی کاین کار جهان دم است و دام ای ساقی

2 می ده که گذشت عمر و بگذاشته گیر روزی دو سه نیز والسلام ای ساقی

1 از تفِّ دلم می به صباح ای ساقی جوشیده چو گشت شد مباح ای ساقی

2 مستی و مُقامری بسی بهتر از آنک بر روی و ریا کنی صلاح ای ساقی