باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 چون روی تو در همه جهان روی کراست بی روی تو یک مو سرِ جان روی کراست

2 خورشید ز خجلتِ رخت پشت بداد میگشت به پهلو که چُنان روی کراست

1 بی موی تونیست موی کس موئی راست بی روی تو روی دگران روی و ریاست

2 بی موی تو ای موی میان موی که دید بی روی تو در روی زمین روی کراست

1 تا روی ز زیرِ پرده بنمودی تو صد پرده دریدی و ببخشودی تو

2 امروز همه جهان ز تو پُر شور است زین پیش که داند که کجا بودی تو

1 در کوی تو آفتاب منزل بگرفت وز روی تو یک ذرّهٔ کامل بگرفت

2 از پرتوِ روی تست گیتی روشن از بدعتِ خورشیدمرا دل بگرفت

1 ای واقعهٔ عشقِ تو کاری مشکل خورشیدِ رُخَت فتنهٔ جان، غارتِ دل

2 هرکاو نَفَسی بدید خورشیدِ رُخَت دیوانه بوَد اگر بماند عاقل

1 عشقت به هزار پادشاهی ارزد وصلِ تو ز ماه تا به ماهی ارزد

2 آن را که رخی بود بدین زیبائی انصاف بده که هرچه خواهی ارزد

1 ای زلفِ تو صد دامِ ستم افکنده جانِ همه عاشقان به غم افکنده

2 هرجا که درین پرده وجودی مییافت یک پرتو رویت به عدم افکنده

1 جانا غم عشقت دل و دینم نگذاشت یک ذرّه گمانم و یقینم نگذاشت

2 گفتم که ز دستِ تو کنم بر سرْ خاک خود عشقِ رخت فرا زمینم نگذاشت

1 زلف و رخِ تو که قصدِ جان دارندم در هر نفسی کار به جان آرندم

2 از سایهٔ زلفِ تو رخت چون بینم کز سایه به آفتاب نگذارندم

1 ای روی چو آفتابِ تو پشت سیاه بی پشتی تو مه ننهد روی به راه

2 از روی توآفتاب را پشت شکست وز روی تو پشتِ دست میخاید ماه