باب سی و سوم: در شكر نمودن از معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 جانم، ز میان جان، وفای تو کند دل ترک دو عالم از برای تو کند

2 بر تارک خورشید نهد پای از قدر هرذره که لحظهای هوای تو کند

1 چندان که دلم سوی تو بشتابد باز هر دم کاری دگر بر او تابد باز

2 من گم شدهام، تو گم نیی زانکه دلم در هر چه نگه کند ترا یابد باز

1 دیرست که سودای تو در سر دارم وز عشق دلی خون شده در بر دارم

2 در راه تو یک مذهب و یک شیوه نیم هر لحظه، به نو، مذهب دیگر دارم

1 ای قاعدهٔ عشق تو جان افزایی خاصیت حسن تو جهان آرایی

2 سلطان زمان شوم من سودایی گر صبر دهی مرا درین تنهایی

1 در عشق تو جان قویم میباید وز خلق تنی منزویم میباید

2 چون در ره من وجودِ من سدِّ من است در راه تو تنهارویم میباید

1 گه جان مرا غرق ملاهی میدار گه نفسم را به صد تباهی میدار

2 تو زان منی چنان که خواهی میکن من زان توام چنان که خواهی میدار

1 از بس که شدم ز عشق تو دور اندیش اندیشه ندارم از دو عالم کم و بیش

2 در هر چیزی که بنگرد این دل ریش آن چیز ز پس بیند و روی تو ز پیش

1 کو هیچ رهی که پیش آن سدّی نیست کو هیچ قبولی که درو ردّی نیست

2 در جلوهگریهای تو حیران شدهام کاین جلوهگریهای ترا حدّی نیست

1 از خود برهان مرا که بس ممتحنم جان و تن من باش که بیجان و تنم

2 خویشی خودم بخش که تا خوش بزیم با خویشتنم گیر که بیخویشتنم

1 عشقت ز ابد تا به ازل میبینم یک سایهٔ او علم و عمل میبینم

2 هر اشکالی که در همه عالم هست در نقطهٔ شین عشق حل میبینم