باب سی و سوم: در شكر نمودن از معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 خورشید رخت ملک جهان می‌بخشد دُرّ سخنت گنج نهان می‌بخشد

2 صد جان یابم از غم عشقت هر روز گویی که غم عشق تو جان می‌بخشد

1 ای هر نفسی جلوهگری افزونت گه رد خاکست جلوه، گه در خونت

2 همچون متحیری فرو ماندهام از لطف حجابهای گوناگونت

1 از بس که شکر فشاند عشق تونخست جاوید همه جهان شکر خواهد جست

2 هرچیز که مییابم و میخواهم جست گویی شکر لعل تو دارد بدرست

1 گاهی به سخن قوت روانم بخشی گاهی به سحر راز نهانم بخشی

2 گر دل ببری هزار دل باز دهی ور جان ببری هزار جانم بخشی

1 ای خوش دلی هر دو جهانم غم تو بیزحمت تن مونس جانم غم تو

2 آن چیز که آشکار مینتوان گفت تعلیم کنی راز نهانم غم تو

1 در هر چیزی که بود دل بستگیم از جمله بریده گشت پیوستگیم

2 دیوانگی عشق تو از یک یک چیز خو باز همی کند به آهستگیم

1 یک ذرّه ز عشق تو به صحرا آمد تا این همه گفت و گوی پیدا آمد

2 جان نعره زنان در بن دریا افتاد دل رقص کنان با سر غوغا آمد

1 در هر چیزی ترا جمالی دگرست در هر ورق حسن تو حالی دگرست

2 هرناقص را ازتو کمالی دگرست هر عاشق را ز تو وصالی دگرست

1 سرگشتهٔ تست، نُه فلک، میدانی گرد در تو گشته به سرگردانی

2 تو خورشیدی ولی میان جانی خورشید که دیدهست بدین پنهانی

1 ای یاد تو آب زندگانی جان را اندوه تو عین شادمانی جان را

2 یک ذرّه تحیر تو در پردهٔ جان خوش تر ز نعیم جاودانی جان را