باب سی و دوم: در شكایت كردن از معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 تا در دل من آتش عشقِ تو فروخت از نیک و بد جهان مرا چشم بدوخت

2 سر جملهٔ کار خود بگویم با تو درد تو مرا بکشت و عشق تو بسوخت

1 تا کی دل و جان دردمندم سوزی وز آتش عشق بندبندم سوزی

2 چون سوخته و فکندهٔ راه توام چندم فکنی ز چشم و چندم سوزی

1 من با تو بدی نکردم ای بینایی کاندوه تو میخورم بدین تنهایی

2 تونیز به اندوه خودم باز گذار اندوه بر اندوه چه میافزایی

1 هم رهبر این عاشق گمراهی تو هم مونس خلوت سحرگاهی تو

2 میسوزم و ازسوز من آگاهی تو از سوختهٔ خویش چه میخواهی تو

1 گر بی تو دمی خون جگر مینخورم آغشته همی شوم ز خون جگرم

2 کار تو به هیچ گونه پی مینبرم سر گردانا که من به کارتو درم!

1 گه راندهٔ دربدرم میداری گه غرقهٔ خون جگرم میداری

2 این از همه سختتر که درد دل من میدانی و زیر و زبرم میداری

1 گاهی به بر خویشتنم میخوانی گاهی ز در خویشتنم میرانی

2 سرگشته و کشتهٔ توام میدانی تا چند بخون جگرم گردانی

1 ای عشقِ تو کیمیای سرگردانی وی کوی تو در بادیهٔ حیرانی

2 چون میدانم که حالِ من میدانی تا چند به خونِ جگرم گردانی

1 هر لحظه به سوی من شبیخون آری دست از دو جهان در دل مجنون آری

2 گر ناله کنم که پرده برگیر آخر چیزی دگرم ز پرده بیرون آری

1 گه با من دلخسته کنی دمسازی گه چون شمعم بسوزی و بگدازی

2 هر شب همگی رهم بگیری تا روز هر روز ز نو در غلطم اندازی