باب سی و دوم: در شكایت كردن از معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 خون ناخوردن به از وبالست ترا زان است کزین میوه وبالست ترا

2 آنست که تو حرام خوار افتادی ورنه همه خونها حلالست ترا

1 شب نیست که دل حزین ندارم از تو در دل دمِ آتشین ندارم از تو

2 تا چند کنی خونِ جگر در چشمم من سوخته چشم این ندارم از تو

1 در کوی تو جان گوشه نشین میدانم وز زلف تو عقل خوشه چین میدانم

2 بیدار نشستهای چنین میدانم در خواب کنی مرا یقین میدانم

1 تا کی رانی از در خود دربدرم تا کی سوزی ز آتش هجران جگرم

2 آخر نظری کن که اگر بعد از این خواهی که نظر کنی نیابی اثرم

1 چون دل ز غم عشق تو یک ره جان برد پنداشت غمت بسر توان آسان برد

2 و امروز به دستیم برون آمدهای کاین دست به هیچ رو به سر نتوان برد

1 در عشق تو من گرد جنون میگردم وز دایرهٔ عقل برون میگردم

2 دیری است که در خون دل من شدهای در خون توشدی و من به خون میگردم

1 گه درد توام ز پرده آرد بیرون گاه از غم تو پردهٔ دل گیرد خون

2 هر روز هزار بار چون بوقلمون میگرداند عشق توام گوناگون

1 دیوانه شدم زلف تو زنجیر کنم به زان که هوای عقل دلگیر کنم

2 در عشق تو هر حیله که میاندیشم از پیش نمیرود چه تدبیر کنم

1 امروز چنین بر سر غوغای توام در پای فتاده مست و شیدای توام

2 گفتی: «پس ازین کار تو رونق گیرد» دیدی که گرفت لیک سودای توام

1 جانا ره بدخویی ناساز مگیر خشمی که مبادت از سر ناز مگیر

2 من خاک توام که باد دارم در دست چون خاک توام پای ز من باز مگیر