باب بیست و نهم: در شوق نمودن معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 جانی دارم عاشق و شوریده و مست آشفته و بی قرار، نه نیست، نه هست

2 طفلی عجب است جان بی دایهٔ من خو باز نمیکند ز پستان الست

1 جز تشنگی تو هوسم مینکند میمیرم و سیرآب کسم مینکند

2 چه حیله کنم که هرنفس صد دریا مینوشم و میخورم بسم مینکند

1 نه دل دارم نه چشم ره بین چکنم درمانده نه دنیی و نه دین چکنم

2 نه سوی تو راهست و نه سوی دگران سیلی است بر آتش من مسکین چکنم

1 امروز منم وصل به هجران داده سرگشته و روی در بیابان داده

2 چون غواصی دم زدنم ممکن نه پس در دریا تشنگی جان داده

1 جسمی است هزار چشمه خون زاده درو جانی است هزاردرد سر داده درو

2 یک قطرهٔ خون است دل بی سرو پای صد عالم عشق بر هم افتاده درو

1 چون کس بنداند آنچه من دانم ازو خواهم که کنم حیله و نتوانم ازو

2 صد گونه بلا اگر به رویم بارد آن روی ندارم که بگردانم ازو

1 من این دل بسته را کجا خواهم برد ور صاف مرا نیست کجا خواهم دُرد

2 گر نوش کنم هزار دریا هر روز حقا که ز دَردِ تشنگی خواهم مرد

1 چون مرغ دلم به دام هستی در شد چندانکه طپید بند محکم تر شد

2 وز بی صبری و بی قراری جانم از بس که بسوخت جمله خاکستر شد

1 نه بستهٔ پیوند توانم بودن نه رنج کش بند توانم بودن

2 عمری است که بی قرارتر از فلکم ساکن چو زمین چند توانم بودن

1 ما هر ساعت ذخیرهٔ جان بنهیم تا آن ساعت که از غم جان برهیم

2 خود را شب و روز همچو پروانه زشوق بر شمع همی زنیم تا جان بدهیم