باب بیست و ششم: در صفت گریستن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 چون جان دلم ز سیر،‌چون برق شدند مستغرق او، ز پای تا فرق شدند

2 این فرعونان که در درونم بودند از بس که گریستم همه غرق شدند

1 در عشق مرا چه کار با پردهٔ راز کار من دل سوخته اشک است و نیاز

2 هر چند که جهد میکنم در تک و تاز از دیدهٔ من اشک نمیاستد باز

1 دریای دلم گرچه بسی میآشفت از غیرت خلق گوهر راز نسفت

2 رازی که دلم ز خلق میداشت نهفت اشکم به سر جمع به رویم در گفت

1 خون دل من که هر دم افزون گردد دریا دریا ز دیده بیرون گردد

2 وانگه که ز خاکِ تنِ من کوزه کنند گر آب در آن کوزه کنی خون گردد

1 شب نیست که خون از دل غمناک نریخت روزی نه که آب روی من پاک نریخت

2 یک شربت آب خوش نخوردم همه عمر تا باز ز راه دیده بر خاک نریخت

1 این شیوه مصیبت که مرا اکنون است چون شرح توان داد که حالم چونست

2 هر اشک که ازدیدهٔ من میریزد گر بشکافی هزار دریا خونست

1 گر دل بشناختی که من کیستمی سبحان اللّه چگونه خوش زیستمی

2 ای کاش که گر تشنگی دل ننشست چشمی بودی که سیر بگریستمی

1 گر جان گویم جای خرابش بنماند ور دل گویم رای صوابش بنماند

2 وز دیدهٔ سیل بار خود چتوان گفت کز بس که گریست هیچ آبش بنماند

1 هر شب چو غمی ز چشم من خون ریزد گر کم ریزد ز ابر افزون ریزد

2 چون در مستی ز مرگش اندیشه کنم هر می که خورم ز دیده بیرون ریزد

1 چون دریائی کنار من از جا خاست کز چشمهٔ چشم لؤلؤ لالا خاست

2 گویند بسی چشمه ز دریا خیزد چونست که از چشمه مرا دریا خاست