باب بیست و ششم: در صفت گریستن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 بس سیل که خاست هر نفس چشمم را وز سر ننشست این هوس چشمم را

2 از بسیاری که چشم من آب بریخت آبی بنماند پیش کس چشمم را

1 زان روی که در روی تو چشمم نگریست از گریهٔ من مردم چشمم بنزیست

2 جان بر سر آتش است و دل بر سر آب از بس که دلم بسوخت و چشمم بگریست

1 آن ماه، مرا چو خاک در کوی افکند و اندر طلب خودم به هر سوی افکند

2 زان است هزار قطره خون بر رویم کان روز که رفت چشم بر روی افکند

1 چون ایندل غم کشم وطن در خون دید هر روز ز نو مرا غمی افزون دید

2 زین خانهٔ تنگ، سیر شد، صحرا خواست بر اشک سوار گشت چون گلگون دید

1 روزی که دل شکسته پیش تو کشم بر گلگونش نشسته پیش تو کشم

2 چون بر گلگون سوار شد یعنی اشک پیش آی که تنگ بسته پیش تو کشم

1 با دل گفتم بسی زیان میبینم از دست تودیده خون فشان میبینم

2 دل گفت که با اشک روان خواهم شد زین گونه که این قلب روان میبینم

1 از گریهٔ خود بسی نکویی دارم وز گوهر اشک هر چه گویی دارم

2 گلگونِ سرشک من چنان گرم رو است کز گرم رویش سرخ رویی دارم

1 شبرنگ خطت که رام افسونم بود میتاخت به تک که تشنهٔ خونم بود

2 بر روی آمد، تو گویی از گرم روی شبرنگ خط تو، اشک گلگونم بود

1 از رشک تو، کاغذین کنم پیراهن تا سایهٔ تو نگرددت پیرامن

2 هر چند کنار من چو دریاست ز اشک در شیوهٔ عشق تو، نیم تردامن

1 چون هر مویم نوحه گر آید بی تو وز هر سویم ناله برآید بی تو

2 گلگون سرشکم که همی تازد تیز ای بس که به روی می درآید بی تو