باب بیست و چهارم:درآنكه مرگ لازم وروی زمین خاك رفتگانست در مختارنامه عطار نیشابوری

1 شیر اجلت چو درکمین خواهد بود در خاک فتادنت یقین خواهد بود

2 در دور زمان مساز املاک و بدان قسمت ز زمان دو گز زمین خواهد بود

1 گیرم که ترا لطف الاهی آمد در ملک تو ماه تا به ماهی آمد

2 در هر وطنی سرای و باغی چه کنی میپنداری که باز خواهی آمد

1 چون روی تو در هلاک خواهد بودن قسم تو دو گز مغاک خواهد بودن

2 بر روی زمین چند کنی جای و سرای چون جای تو زیر خاک خواهد بودن

1 از آتش دل چو دود بر خواهی خاست وز راه زیان و سود برخواهی خاست

2 وین کلبه که ایمن اندر او بنشستی ایمن منشین که زود برخواهی خاست

1 زان پیش که در عینِ هلاکت فکنند بفکن همه پاک، بو که پاکت فکنند

2 زیرا که ز روزگار روزی چندی بر تو شمرند و پس به خاکت فکنند

1 تا کی به نظارهٔ جهان خواهی زیست فارغ ز طلسم جسم و جان خواهی زیست

2 یک ذرّه به مرگِ خویشتن برگت نیست پنداشتهای که جاودان خواهی زیست

1 گاهی به قبولِ خلق خواهی آویخت گاهی به عصا و دلق خواهی آویخت

2 از بهرِ شکم روز و شبان در تک و پوی خود را به گلو و حلق خواهی آویخت

1 گر در کوهی مقیم و گر در دشتی بر خاک گذشتگان مجاور گشتی

2 بر خاک تو بگذرند ناآمدگان چندان که تو برگذشتگان بگذشتی

1 چون رفتنِ بیقیاس داری در پی چندانک روی هراس داری در پی

2 ای خوشهٔ سرسبز بسی سر مفراز چون میدانی که داس داری در پی

1 ره بس دور است توشه بردار و برو فارغ منشین تمام بردار وبرو

2 تا چند کنی جمع که تا چشم زنی فرمان آید که جمله بگذار و برو