باب هشدهم: در همّت بلند داشتن و در كار تمام بودن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 وقتی است که دیدهیی به دیدار کنم یک ذره نه اقرار ونه انکار کنم

2 هر نام نکو که حاصل عمر آن است بفروشم و اندر سر این کار کنم

1 با قوّت عشق تو به جان میکوشم با واقعهٔ تو هر زمان میکوشم

2 چون هستی من جمله به تاراج برفت اینست عجب که همچنان میکوشم

1 در عشق تو هردلی که مردانه بود در سوختن خویش چو پروانه بود

2 تا کی ز بهانه همچو پروانه بسوز در عشق بهانه جستن افسانه بود

1 درعشق گمان خود عیان باید کرد ترک بد و نیک این جهان باید کرد

2 گر گوید: «ترکِ دو جهان باید داد.» بیآنکه چرا کنی چنان باید کرد

1 گر مرد رهی میان خون باید رفت وز پای فتاده سرنگون باید رفت

2 تو پای به راه در نه و هیچ مپرس خود راه بگویدت که چون باید رفت

1 هر لحظه ز چرخ بیش میباید رفت گاه از بس و گه زپیش میباید رفت

2 در گردِ جهان دویدنت فایده نیست گردِ سر و پای خویش میباید رفت

1 نردِ هوسِ وصال میباید باخت اسبِ طمعِ محال میباید تاخت

2 یک لحظه سپر همی نباید انداخت میباید سوخت و کار میباید ساخت

1 بنشستهای و بسی سفر داری تو هر ذرّه که هست ره گذر داری تو

2 صد قافله در هر نفسی میگذرد ای بیخبر آخر چه خبر داری تو

1 چون تو غم بیشمار خودخواهی داشت درد دل بیقرار خود خواهی داشت

2 در خاکستر نشین و در خون میگرد گر ماتم روزگار خود خواهی داشت

1 ای آن که هزار گونه سودا داری مردان همه ماتم، تو تماشا داری

2 خوش میخور و میخفت که داند تا تو در پیش چه وادی و چه دریا داری