باب هشدهم: در همّت بلند داشتن و در كار تمام بودن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گر باز نماید سَرِ یک موی به تو صد گونه مدد رسد ز هر سوی به تو

2 ای بیخبر، آن چه بیوفاییست آخر تو پشت بدو کردهای او روی به تو

1 ای دوست اگر تو دوستدار خویشی تا کی ز هوا بر سر کار خویشی

2 هر چند که بیشتر همی آموزی میبینمت این که برقرار خویشی

1 گر مرد رهی میان خون باید رفت وز پای فتاده سرنگون باید رفت

2 تو پای به راه در نه و هیچ مپرس خود راه بگویدت که چون باید رفت

1 تا چند نه آرام ونه بشتافتنت نه سر بنهادن ونه سر تافتنت

2 نی دارد سود موی بشکافتنت نه سوز طلب، نه درد نایافتنت

1 نردِ هوسِ وصال میباید باخت اسبِ طمعِ محال میباید تاخت

2 یک لحظه سپر همی نباید انداخت میباید سوخت و کار میباید ساخت

1 گر مرد رهی راه نهان باید رفت صد بادیه را به یک زمان باید رفت

2 گر میخواهی که راهت انجام دهد منزل همه در درون جان باید رفت

1 کی نیک افتد ترا که بد میباشی جان میدهی و خصم خرد میباشی

2 کاریست دگر تو را نخواهند گذاشت تا بر سر روزگار خود میباشی

1 تو خفته وعاشقان او بیدارند تو غافل و ایشان همه در اسرارند

2 بیکاری تو چو همچنین خواهد بود اما همه ذرّات جهان در کارند

1 از بس که غم دنیی مردار خوری نه کار کنی ونه غم کار خوری

2 سرمایهٔ تو در همه عالم عمریست بر باد مده که غصّه بسیار خوری

1 هر لحظه ز چرخ بیش میباید رفت گاه از بس و گه زپیش میباید رفت

2 در گردِ جهان دویدنت فایده نیست گردِ سر و پای خویش میباید رفت