باب هشدهم: در همّت بلند داشتن و در كار تمام بودن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گر هست درین راه سر بهبودت بر باید خاست از سر هستی زودت

2 در عشق بمیر از آنکه سرمایهٔ عمر، تا تو نکنی زیان، ندارد سودت

1 هر دل که ز سِرِّ کار آگاهی یافت در هر مویی ز ماه تا ماهی یافت

2 افسوس بود که بیخبر خاک شوی آخر بشتاب اگر خبر خواهی یافت

1 بی ره رفتن، رموز میاندیشی برفیست که در تموز میاندیشی

2 مردان جهان هزار عالم رفتند تو بر دو قدم، هنوز میاندیشی

1 گر باز نماید سَرِ یک موی به تو صد گونه مدد رسد ز هر سوی به تو

2 ای بیخبر، آن چه بیوفاییست آخر تو پشت بدو کردهای او روی به تو

1 یادست ازین هوس بمی باید داشت یا منّتِ دسترس بمی باید داشت

2 گر یک نفس از دلت برآید بی او صد ماتم آن نفس بمی باید داشت

1 پیوسته به دست خود گرفتاری تو کاشفته دل پردهٔ پنداری تو

2 چون در پس پرده مادری داری تو وقتست که شیر دایه بگذاری تو

1 هر گاه که گوهر محبّت جویی تا بعد نجویی به چه قربت جویی

2 چون نسبت خود درست کردی در فقر نسبت یابی به هرچه نسبت جویی

1 ای خلق چرا در تب و تفتید آخر نابوده و ناآمده رفتید آخر

2 ای بیخبران این در و درگاه عظیم خالی مگذارید و مخفتید آخر

1 آن را که کلید مشکلی میباید از عمرِ دراز حاصلی میباید

2 برتر ز دو کون عاقلی گر یابی ای مرده دلان زنده دلی میباید

1 گه پیشرو نبرد میباید بود گه پس رو اهل درد میباید بود

2 این کار به سرسری بسر مینشود کاری است عظیم، مرد میباید بود