باب هشدهم: در همّت بلند داشتن و در كار تمام بودن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گر مرد رهی راه نهان باید رفت صد بادیه را به یک زمان باید رفت

2 گر میخواهی که راهت انجام دهد منزل همه در درون جان باید رفت

1 خواهی که به عقبی به بقایی برسی باید که به دنیا به فنایی برسی

2 هر چند که راه بر سر آدمی است میرو، تو مترس، تا به جایی برسی

1 رعنائی و نازکی رها باید کرد مردانه مخنثی قضا باید کرد

2 جان را سپر تیر قضا باید کرد دل را هدف تیر بلا باید کرد

1 کو راه روی که ره نوردش گویم یا سوختهای که اهل دردش گویم

2 مردی که میان شغل دنیا نَفَسی با او افتد هزار مردش گویم

1 جان را که ز تن رحیل میباید کرد بر لشکر غم سبیل میباید کرد

2 دل را که به پَرِّ پشّهای مردی نیست هر لحظه شکار پیل میباید کرد

1 تا چند ز نیستی و هستی ای دل در هر دویکی مقام ورستی ای دل

2 در بُعد، اگر رونده خواهی بودن به زانکه به قُرب در باستی ای دل

1 جانی دگرست و جانفزایی دگرست شهری دگرست و پادشایی دگرست

2 ما بستهٔ دام هر گدایی نشویم ما را نظر دوست به جایی دگرست

1 آن گنج که من در طلب آن گنجم در دیر طلسمات از آن میرنجم

2 آن بحر کزو دو کون یک قطره نیافت آن میخواهم که جمله بر خود سنجم

1 مرغ دل من که بود چون شیدایی افتاد ز عشق بر سرش سودایی

2 هر لحظه به صد هزار عالم بپرید اما یک دم فرو نیامد جایی

1 نه جان رهِ جان فزای خود یابد باز نه دل درِ دلگشای خود یابد باز

2 مرغِ دل شوریدهٔ من آرامی وقتی گیرد که جای خود یابد باز