باب یازدهم: در آنكه سرّ غیب و روح نه توان گفت و نه توان در مختارنامه عطار نیشابوری

1 در حیرانی بنده وآزاد هنوز با خاک همی شوند ناشاد هنوز

2 بنگر تو که چرخ صد هزاران سال است کاین حلقه زد و دَرَشْ بنگشاد هنوز

1 تیری که ز شستِ حکمِ جانان گذرد از جان هدفش ساز که از جان گذرد

2 زان تیر سپر مجوی کز هر دو جهان آن تیر ز خویش نیز پنهان گذرد

1 گاه از شادی چو شمع می‌افروزم گاهی چو چراغی از غمش می‌سوزم

2 حیران شده و عجب فرومانده‌ام گوید: «بمدان آنچه ترا آموزم»

1 جانا! ز غم عشق تو فریاد مرا کز عشق تو جز دریغ نگشاد مرا

2 هر ذرّه اگر گره گشایی گردد حل کی شود این واقعه کافتاد مرا

1 زلفت که از او نفع و ضرر در غیب است هر مویش را هزار سر در غیب است

2 گر یک شکن از زلف توام کشف شود چه سود که صد شکن دگر در غیب است

1 بیچاره دلم که راحت جان میجست جمعیت ازان زلف پریشان میجست

2 در تاریکی زلف تو فانی گشت کز تاریکی چشمهٔ حیوان میجست

1 هم شیوهٔ سودای تو نتوان دانست هم وعدهٔ فردای تو نتوان دانست

2 میباید بود تا ابد بی سر و پا چون ره به سر و پای تو نتوان دانست

1 پای از تو فرو شد به گِلم میدانی دود از تو برآمد ز دلم میدانی

2 چون سختتر است هر زمان مشکل من حل نتوان کرد مشکلم میدانی

1 آنها که درین درد مرا میبینند در درد و دریغای منِ مسکینند

2 چون یک سر موی از تو خبر نیست رواست گر هر موئی به ماتمی بنشینند

1 دل سِرّ تو در نو و کهن بازنیافت سر رشتهٔ عشقت به سخن باز نیافت

2 گرچه چو فلک بسی بگشت از همه سوی چه سود که خود را سر و بن باز نیافت