باب یازدهم: در آنكه سرّ غیب و روح نه توان گفت و نه توان در مختارنامه عطار نیشابوری

1 هر چند ز ننگِ خود خبردار نهایم از دوستی خویش سرانداز نهایم

2 عمریست که چون چرخ درین میگردیم یک ذرّه هنوز واقف راز نهایم

1 دردا که دلم واقف آن راز نشد جان نیز دمی محرمِ دمساز نشد

2 چه غصّه بود ورای آن در دو جهان کاین چشم فراز گشت و آن باز نشد

1 هم عقل درین واقعه مضطر افتاد هم روح ز دست رفت و بر سر افتاد

2 گفتم که گشایم این گره در سی سال بود آن گره و هزار دیگر افتاد

1 از معنی عشق اسم میبینم و بس وز جان شریف جسم میبینم و بس

2 از گنجِ یقین چگونه یابم گهری کز گنجِ یقین طلسم میبینم و بس

1 جان گرچه درین بادیه بسیار شتافت مویی بندانست و بسی موی شکافت

2 گرچه ز دلم هزار خورشید بتافت اما به کمالِ ذرّهای راه نیافت

1 دل در پی راز عشق، دلمرده بماند وان راز چنانکه هست در پرده بماند

2 هر ساز که ساختم درین واقعه من در کار شکست و کار ناکرده بماند

1 دل بر سرِ این راه خطرناک بسوخت جان بر درِ دوست روی بر خاک بسوخت

2 سی سال درین چراغ روغن کردیم یک شعله بزد، روغنِ او پاک بسوخت

1 دل خون شد و سررشتهٔ این راز نیافت جز غصه ز انجام وز آغاز نیافت

2 مرغ دل من ز آشیان دور افتاد ای بس که طپید و آشیان باز نیافت

1 این دل که بسوخت روز و شب در تک و تاز میجوشد و میجوید و میگوید راز

2 چندان که بدین پرده فرو داد آواز دردا که کسش جواب مینَدْهَد باز

1 دل شیوهٔ عشق یک نفس باز نیافت دل خون شد و راه این هوس باز نیافت

2 سرگشتهٔ عشق شد که در عالم عشق سررشتهٔ عشق هیچ کس باز نیافت