باب نهم: در مقام حیرت و سرگشتگی در مختارنامه عطار نیشابوری

1 چون چارهٔ خویش میندانم چه کنم مویی کم و بیش میندانم چه کنم

2 در بادیهای فتادهام بی سر و پای راه از پس و پیش میندانم چه کنم

1 من زین دل بی‌خبر به جان آمده‌ام وز جان ستمکش به فغان آمده‌ام

2 چون کار جهان با من و بی‌من یکسانسْت پس من به چه کار در جهان آمده‌ام

1 سبحان الله! بر صفتی حیرانم کز حیرت خویش میبسوزد جانم

2 حال دل شوریدهٔ خود میدانم کس را چه خبر ز درد بیدرمانم

1 بنشین که اگر بسی گذر خواهی کرد هم بر سر خویش خاک بر خواهی کرد

2 چندان که درین پرده سفر خواهی کرد حیرانی خویش بیشتر خواهی کرد

1 آن میخواهم که جایگاهی گیرم در سایهٔ دولتی پناهی گیرم

2 صد راه ز هر ذرّه چو بر میخیزد پس من چه کنم کدام راهی گیرم

1 گر برکشم از سینهٔ پرخون آهی آتش گیرد جملهٔ عالم ماهی

2 زین حیرت اگر ز دل برآرم نفسی بر هم سوزم همه جهان ناگاهی

1 دل نیست مرا، یکی مصیبت‌خانه‌ست جان نیز یکی سوختهٔ دیوانه‌ست

2 در دارِ فنا چون خبرم نیست ز هیچ کارم همه یا نظاره یا افسانه‌ست

1 گر عقل مرا مصلحت اندیش آمد تا این چه طریقیست که در پیش آمد

2 روزی صد رَه دلم بجان بیش آمد آخر متحیر شد و بیخویش آمد

1 احوالِ جهان سخت عجیب افتادهست زیرکتر عقل بینصیب افتادهست

2 چون نیست به جز تحیرِ آخر کار بیمارترین کسی طبیب افتادهست

1 چندان که بدین قصه فرو مینگرم یک ذرّه نمیرسد ز جائی دگرم

2 هرچند که شایسته و زیبا پسرم نه کار من است این و نه کار پدرم