باب نهم: در مقام حیرت و سرگشتگی در مختارنامه عطار نیشابوری

1 از آرزوی یقین چو مینتوان زیست بر خلق بباید ای خردمند! گریست

2 کاینجا که بود هیچ نمیداند کیست وانجا که رود حال نمیداند چیست

1 ای دل هر دم غم دگرگون میخور کم میزن و درد درد افزون میخور

2 سِرّی که ز ذرّهَ ذرّه میجوئی باز چون بازنیابی چه کنی خون میخور

1 این درد چه دردیست که درمانش نیست وین راه چه راهیست که پایانش نیست

2 هان ای دل سرگشته بدین وادی صعب تا چند فرو روی که پایانش نیست

1 حالِ دلِ باژگونه مینتوان گفت وصفی به هزار گونه مینتوان گفت

2 گفتم:«ای دل!‌چه گونهای»گفت:«خموش! کاین حال مرا، چه گونه، مینتوان گفت»

1 دل از همه عالم به کنار آمد باز بگریخت زلشکر به حصار آمد باز

2 با این همه درد و رنج آگاه نیم تا آمدن من به چه کار آمد باز

1 دردا که به جز درد مرا کار نبود وز مِهْ دِه و ده کسی خبردار نبود

2 عمری رفتم چو راه بردم به دهی خود در همه ده نشان دیار نبود

1 آن میخواهم که جایگاهی گیرم در سایهٔ دولتی پناهی گیرم

2 صد راه ز هر ذرّه چو بر میخیزد پس من چه کنم کدام راهی گیرم

1 هر روز غمی به امتحانم آمد وز حیرت دل کار به جانم آمد

2 از بس که وجوه مینماید جان را بر هیچ فرو نمیتوانم آمد

1 دردا که ز خود بیخبرم باید مرد آغشته به خونِ جگرم باید مرد

2 چون زندگی خویش نمییابم باز هر روز به نوعی دگرم باید مرد

1 زانگه که بقا روی نمودست مرا هر لحظه تحیری فزودست مرا

2 از بود و نبود من چه سودست مرا چون میبندانم که چه بودست مرا