باب نهم: در مقام حیرت و سرگشتگی در مختارنامه عطار نیشابوری

1 آن راه که راه عالم عرفان است بر هر گامی هزار دل حیران است

2 تا پیش نیایدت بنتوان دانست بر هر قدمی هزار سرگردان است

1 هر ذات که در تصرّف دوران است اندر طلب نور یقین حیران است

2 هر ذره که در سطح هوا گردان است سرگشتهٔ این وادی بیپایان است

1 چندان که نگاه میکنم حیرانی است سرگشتگی و بی سر و بی سامانی است

2 در بادیهای که دانشش نادانی است گردون را بین که جمله سرگردانی است

1 بنشین که اگر بسی گذر خواهی کرد هم بر سر خویش خاک بر خواهی کرد

2 چندان که درین پرده سفر خواهی کرد حیرانی خویش بیشتر خواهی کرد

1 بر بوی یقین درین بیابان رفتیم وز عالم تن به عالم جان رفتیم

2 عمری شب و روز در تفکر بودیم سرگشته درآمدیم و حیران رفتیم

1 گر عقل مرا مصلحت اندیش آمد تا این چه طریقیست که در پیش آمد

2 روزی صد رَه دلم بجان بیش آمد آخر متحیر شد و بیخویش آمد

1 احوالِ جهان سخت عجیب افتادهست زیرکتر عقل بینصیب افتادهست

2 چون نیست به جز تحیرِ آخر کار بیمارترین کسی طبیب افتادهست

1 مائیم و نصیب جز جگر خواری نه وز هیچ کسی به ذرهای یاری نه

2 از مستی جهل امید هشیاری نه وز رفتن و آمدن خبرداری نه

1 دانی که چهایم نه بزرگیم نه خُرد دانی که چه میخوریم نه صاف نه دُرد

2 نه میبتوان ماند نه میبتوان بُرد نه میبتوان زیست نه میبتوان مُرد

1 مائیم در اوفتاده چون مرغ به دام دلخستهٔ روزگار و آشفته مدام

2 سرگشته درین دایرهٔ بی در وبام ناآمده برقرار و نارفته به کام